Sözlükteki anlamı: yazın veya litaretür; olay, düşünce duygu ve hayalleri dil aracılığı ile estetik bir şekilde ifade etme sanatı. Peki özelde anlamı nedir edebiyatın? Dostoyevski edebiyat için duygunun ifade edilmesi, ince bir eleştiri, öğretici bir belgedir demiş. Georgi Plehanov ise “Edebiyat ve sanat toplumun aynasıdır.” demiş.  
     Bazılarımız için ise edebiyat hayattan kaçış, gerçeklikten az da olsa kopuş demektir. Acı çekenler hayattan kaçınmak için kendilerine bir dünya inşa etmeye çalışırlar. Edebiyat onlar için hem gerçeklikten kopuş hem de gerçekliği anlamak için muhteşem bir sığınak olur. Hayattan kaçmak için kitap okunmaz aslında. Okuduklarında kendini, yaşadıklarını, hissettiklerini görür insan. Hayatın kendisidir edebiyat. Okumakla kimse acılarından kurtulmaz. Ancak kurmaca da olsa kendi yaşadığı acıya benzer acıları görünce yalnız hissetmekten kurtulabilir insan. Binlerce figür görür o kitaplarda. Hepsiyle de az çok ilişki kurar. Yalnızlıktan kaçıştır bir nevi okumak. İnşa edilen dünyada birçok tanıdığı olur artık okurun. Ancak okur kendini gerçek hayattan fazla soyutlarsa bu sefer de reel dünyadaki yalnızlığı çoğalacaktır.  
     Aslında edebiyat acılardan kaçmayı öğretmez. Herkes alabildiğini alır ondan. Kimisi acılarıyla savaşmayı, onların üstüne gidip yenmeyi öğrenir okuyarak. Bu en kıymetlisi olsa gerek. Çünkü insan reel dünyada yalnızlıktan kaçınmalıdır. Doğası gereği de bunu istememektedir zaten. Edebiyatın kıymeti insana sadece bir şeyler öğretmesinde de değildir. Cemil Meriç’in de dediği gibi aynı zamanda “Kitap zekayı kibarlaştırır.” İnce düşünmeyi belki empati yeteneğini geliştirir. Düzgün konuşmayı, kendini ifade edebilmekteki hünerini etkiler.  
     Yani herkesin edebiyatla bir alışverişi olur, hatta olmalıdır. Okuduğumdan bir şey anlamıyorum diyenin bile elbette bir özelliğini geliştirir. Bu yüzden az da olsa okuyalım. Hiç olmazsa zekalarımızı kibarlaştıralım.