iskenderi okuyorum da . nasılda bizden , içimizden . öfkesine ,çocukluğuna , annesine , babasına , hayatına karışmış. bir bedende -daha ufacık bir bedenken- ne çok insanı barındırmış içinde . zamanla artmış artmış artık tutamamış iskender . heybesine aldığı her insan ayağına değen bir taş, onu suda aşağı çeken bir canavar olmuş. boğulmuş iskender . dayanamamış yaşayamadıklarına ya da yaşadıklarına.. bir hışım , bir nefes onu en sevdiğinin katili yapmış. değer miydi? heybendeki en sevdiğinin, en kıymetlinin kanına bulanmaya. küçük bedeninden itibaren yetiştirdiği fidan soldurdu onu. usulca korktuğu insan yaptı . en son da katil...

insanoğlu varlığı şaibeli yokluğu sancılı.. durup düşünmek için birkaç saniye bile zor gelir kimisine . sonra herkes birer iskender olup çıkar karşımızaa...