Parmak uçlarım titriyor, keşke gözlerimi kapatıp her şeyi hissederek yazabilsem . O zaman ne kadar kolay olurdu her şey . Dökülüverirdi varlığım kapalı gözlerimden birkaç kelimeye . Sadece birkaç insanın anlayabileceği bir dile ...

İhtiyaç mı duyuyorum anlaşılmaya ? İnsanlar beni sever gibiler, öyle gelirler.. ama anlamak mı ? Ne ben anlarım onları ne de onlar beni . Birkaç göz kırpış her şey normalmiş gibi düşünmeye yeterde artar . Kandırmayı çok iyi biliriz kendimizi . İlk bakışımızdan ilk dokunuşumuza kadar yalandır her şey . Biz var sanırız varlığımızı . Oysa ruhumuz çırpınıyor bir an önce çıkıp hürriyetine kavuşamabilmek için . Özgürce dolaşıp dünyaya karışmak için.