Siz de fark ettiniz mi bilmiyorum ama şu aralar kimsenin neşesi yok ve hepimiz dertliyiz. Kendi kendine köşesinde oturan bir insanın bile gözlerinden hüzün okunuyor.

               Anormal bir durum değil. Benim anormal gördüğüm sohbetlerimiz. En son ne zaman biriyle derin bir sohbet ettiniz. Derin sohbeti geçtim en son ne zaman birine “Gökyüzü neden mavi?” diye sordunuz veya “Bu soğan kesildiğinde neden gözleri yaşartıyor?” Bütün sohbetler insan ve insanların çevresindeki başka insanlar olmaya başladı hatta ve hatta tanımadığımız, bizden kilometrelerce uzakta yaşayan influencerlar hakkında da sohbet ediyoruz. İnsanın derdi insan mı olmaya başladı? Sanırım bu yanlış bir soru oldu. Lakin doğrusunu bulamıyorum. Sohbet konularımız özelden genele gidiyor. Önce kendi dertlerimizi paslaşarak anlatıyoruz ama yine karşıdakine anlatır gibi de değil kendimizi bir şeylere ikna etmeye çalışır gibi ya da kendimizle konuşmaya çekindiğimiz şeyler gibi. Gözlemlerimce sohbetler artık böyle oluyor. İki taraf da dertlerini kendi kendilerine çözerken bu sefer sıra çevredeki insanlara geliyor. Sonra o insanlar üzerinden tekrar kendilerine dönüyorlar. Emin olun şu an sile sohbet ederken kafamın arkasındaki sekmede ” Ben şimdi bunları neden yazıyorum?” sorusu dönüyor bir de yaklaşan finallerim. Şu an en çok bu iki konu beni ilgilendirdiği için arkada çalan müziğin nerden geldiğini de anlamıyorum. Genelde her şeyi büyümeye bağlarım ama bu sefer büyüdüğümden değil. Cidden hepimiz mutsuzuz birbirimizi verimli şekilde dinleyemiyoruz ama yanımızda sevdiğimiz birinin nefes almasından mutluyuz.

               Umarım hepinizin yanında sevdiğiniz biri nefes alıyordur. Akşam vakti kendime verdiğim bu kısa arada bana eşlik ettiğiniz için teşekkür ederim.

Not: Tabii ki Fleabag ve BJ Horseman'ı seçecektim.