Aklım, vicdanım ve kalbim üçgeninde kıskaçtayım.
Kelimelerim tükendi, yazamıyorum..
Aklım mühürlendi sanki, düşünemiyorum..
Vicdanım desen, beni bu aşka sürükleyen en masum duyguydu, şimdi ise siyaha büründü.
Kalbime ulaşamıyorum.. Yine yaptı yapacağını, kuşandı zırhını..
Kapalı kapılar ardında kilitli kaldım, sadece o arıyor anahtarını, o zorluyor kapının kilidini.
Ama o da açamıyor, ördüğüm duvarlar engel oluyor..
Güvenemiyorum kimseye, aşamıyorum duvarlarımı...
 
     'Sanıyordum, yanılmışım!'      
 
Bütün çabası, duvarları değil beni yıkmak içinmiş!
Beni hiçbir zaman sevmemiş ki..
Kaybetmekten korktuğu ben değilmişim, insan olduğunu hissettiren, sıradan biriymişim onun için.
Sevginin, değerin, ilginin ne olduğunu bilmiyormuş.
Mühim değil, kıymetini de bilemedi zaten..
Hak ettiğinden çok daha fazlasını verdim.
Bilemedim bende, ne kadardı ederin!?
Çelme takan çok olmuştu ama en çok sende takıldım.
Ruhun kirliymiş göremedim, öyle körkütük inandım sana.
O kadar küçüldün ki gözümde, kalem bile gitmek istemiyor artık kâğıda..

Değmezmişsin.. Çok geç anladım!

///Kasım 11,2023/// 

•£*