Sonunda o korktuğun koca boşluktasın.
Aydınlık bembeyaz olanı,Koca bir sessizlik içinde çırpınışların,
Seni kurtaracak ne tek bir insan var ne de umutların.
Işık koca bir ışık...
Son gibi sonun gibi,
Şimdi yok o nefret ettiğin duvarların,
Özlüyorsun,
Adımlarının sessizliği içerisinde uykuya dalıyorsun yavaşça,
O alıştığın zemheriden eser yok artık,
Pamuklar içerisinde yapayalnızsın,
Teninde eriyen teninle bilinen,
Kendi sesini bile duyamıyorsun artık.
Sonunu biliyorsun bildiğin hikayeyi baştan okursan değişeceğini sanıyorsun.
Kendi sesini bile duyamaz haldeyken birilerinin seni duymasını bekliyorsun.
Yazık, oysaki çoktan gömülmüştü minik ellerin ellerime
Yorum Bırakın