Sonra bir gün kalktığımda yerimde yoktum. Aradım evin içinde, okulda, sokaklarda, harabelerde. Yoktum. Kendimi kaybettim. Koca bir ömrü, olmayan ruha, ruhsuz bedene mi harcayacağım? Etrafımdakilerin ruhları için mi duruyor bedenim? "Ben" diyince hiçbir şey çağrışmıyor aklımda gözükmüyor Anto. Kimim, kimdim, kim olacağım? Ruha inanıyor musun peki? Acaba ruhum hiç yoktu da, olmadığını mı farkettim? Bedenim ruhum için miydi, ruhum bedenim için mi? Yoksa bağımsızlar mıydı hep? Doğduğumuzda ruhumuz yoktur bence Anto. O yüzden ağlarız. Sonra kendimize bir ruh oluşturmaya başlarız ağlamamak, yaşamak için. Ama yeni doğan gibi değilim Anto, sanki bu sefer doğmadım gibi. Beden ruh içindir bence Anto, kıyafetler bi nevi. Bu kıyafetler bazen ruha benzer, bazen ise sahtedir tamamen. Bazıları unutur ruhun önemini, bedenlerine bağlanırlar. Şanslıdır bedenlere bağlananlar, onlar asla kaybetmeyecektir kendilerini. Bedenlere mi bağlanmalıyız öyleyse Anto? Ruhlar tehlikeli midir? Ne ruhlar gördüm bedenlere zarar veren, hiç görmedim ruhlara zarar veren beden. Ruh tehlikelidir öyleyse değil mi Anto? Peki ruhun yokluğu niye zarar veriyor bedenime? Bir şeyler istiyorsan başka şeyleri de kaybetmeyi göze almalısın Antoan. Peki soruyorum ne için kaybettim ruhumu? Ücreti bu kadar yüksek olan şey neydi? Başka bir ruh mu? Ruhlar başka ruhlara da zarar veriyor anlaşılan. Ruhun tek yanı fani bedenleri yönetmesi mi? Bedenler yönetilmese daha mı kötü olurdu? Benim ruhum da mı tehlikeliydi? Benim bedenim için evet ancak etrafındaki ruhlar ve bedenlere zarar verdi mi? Yok olmamak için başka ruhları yok etti mi? Kaybetmeseydim, ona bunları sormak isterdim. Ruh da fani sanırsam Anto. Belki öldü, belki yolunu kaybetti. Ama gövdemi terk etmeyi seçti. Delilerin ruhu var mı Anto? Belki ruhsuz bedenleri ne yapacağını şaşıran insanlarsır deliler. Ruhsuz beden de tehlikelidir öyleyse. Çıkmaz sokak desene Anto. Çayın demli, şekerin de bitmiş.