Tahayyül etmek mi, edilebilmek mi kıymetli diye sorsanız şüphesiz edilebilmek çok daha hoş derim. Değerli tüm duyguların dünyamızda artık var olmadığını düşünmekle beraber, muhattabının hayalinde var olmak zannımca mucize sayılabilir. Konuya tasavvufiden girer gibi olacak fakat ahir zamanın tam da içindeyiz. Bizlerde ki bu hayretsizlik korkunç seviyede. Daimi sürmesi gereken herşeyi insanoğlu bir şekilde mahvediyor. Halbuki kıymeti, cihan üstüdür sevginin. Sevgili Aytuğ Akdoğan'ın söylediği gibi herkes birini bekliyor ama birbirini bekleyen kimse yok artık. E bir bakıma çok seçenek var algısına sahibiz, halbuki hepimiz benzer insanlarla aynı döngüde aynı paradoksu yaşıyoruz. Evet hepimizin sonsuz sayıda gidebileceği bir yer var ama, nerede kalacağız? Esas problem, esas soru bu değil mi?