III.

Şubat'ın son günü, ama son dakikaları değil.
Benim ilk günüm veya son günüm değil,
İklimlerin başlangıcı veya bitişi değil,
Yolculuklarımın biri değil, öteki hiç değil,
Yabancı kentlerde kaldığım günlerin, zamanların faturası değil,
Kaleme aldığım satırların başlangıcı değil öyleyse sonuncusu hiç değil,
Bir kitabın ilk kez ödünç alınışı veya ilk kez bitirilişi değil.
Suskun karamsarlığımın bir sebebi değil, değil olan hiç değil.

Benim çarpılarımı günahlarım tanımlar.

Göğsüme sürülmüş anlamsız işaretlere bakınıp dururum.
Günahlarımlayım, yani yaptıklarımla. Ne kadar bir azınlığa dokunabilmiş, anlam veremedim.
Yapmaktan sakındığım her şeyi yapmamış olmamın cezasıyla yüzleşmekteyim.
Beni yüzleştiriyorlar, karşıma oturan ben, aynı ben.
Tıpkılığımın bir benzeri, 1. tekil kişi, benden ne istiyor?
Göz kapaklarımı kıstıkça gözlerimi kısarak cevap veriyor.
Bu sorgu masasında olmamalıydım.