Şair 26 yaşında

Kendinin bile ücrasında Jülide 

İsmet özel gibi

Kazandım nefretini fahişelerin 

Lanet ediyor bana bakirelerde 

Her günüm bir roman gibi biter 

Hikaye çok zor ve çok güzel 

Şairin diyorum eh dostlarım 

Durmadan şiirini haykırın 

E burada herşeyi söylemek mümkün!

Bak dostum Güzin!

Ben yaşarken güzelleşti gök 

O güzelleşirken istifa ettim mazimden 

Milli şefleri, tanrı yargıçları 

Ne giymiştin savcılarını 

Sanırım grileri betonları 

Kafana dayanmış bir silah 

hürriyet diyor şair hürriyet 

İstifa ettim maziden Tanrı 

Diyor ki depresif dostum Güzin;

Yahu bu senin için belki de sanrı!

:Hayır arkadaş, bu beş yıl zenci sabrı

Yüz yılı aşkındır yazıyor Jülide 

fakat uzanmıyor sizlere saçı 

Hey hey bakın 

İnsanlar benden duysun 

Irmak bir başka akarmış 

Göğün başka rengide varmış

ve kuş cıvıltıları 

Ah, ruhumun tamirinden onlar sorumlu 

Sabaha çok yakın bir saat gibiyim

Gecenin üçüyüm 

Gecenin içi 

Bir adamın bir kadını düşündüğü saatler 

Bir ormanın yıldırımı 

Zamansız ve ani

Beni benden duyunuz 

Acı ve tatlıyım 

Siz ne derseniz diyin

ben inandım

Buradayım, bütün kainat içinde 

Aşkla devinen kainat bende 

Nemrut’um sevgili dostlarım 

Sevilmediğimi hissettiğim yerde 

Ah bakın bakın, doğayı çok severim 

Doğa doğayı iyileştirdi 

Çamur batağa dönüştü 

Tınısı kulağa güzel geliyor kuşların 

Onlar tamirimden sorumlu, söylemiş miydim?

Kavgam, dövüşüm 

Mağlubiyet ve zaferlerim

Tutkularım ve eylemlerim 

Bal mumundan bu sandal

güneşe doğru kürek

bir baharı hak edeceğim 

Ah, benden duysun insanlar 

Alev alev bir güneş bu

Sönmeyeceğim