Seviyorum onu. Hasta bir adamı sevmişim, lanet düşüncesini, şairliğini. Çok sevdim ihtiyar. O ölecek ama. Hastalığını bulaştırdı ve gidecek. Öpüştük bu gün, hıçkırıklarla, göz yaşlarıyla, sinirle ve tüm o kötü düşlerle. Göz yaşlarımızı içtik tek kadehte, sarhoş olduk, seviştik. Bilmiyorum, belki son hissettiği kişi olduğum içindi bu davranışları. Hastalık bana da geçti, eminim. Onun gibi düşünüyor onun gibi yazıyorum. Ben ihtiyar, ben düşünüyorum!? Hastalığı neydi biliyor musun? Haha! Yazar olmasıydı, bir hiç olması. Sadece bir düşünce, iki kafiye! Hoş veya boş birkaç laf işte. Felsefenin kendisi olmasıydı beni mahveden. Bana bir gün şöyle demişti: "Yazmak bana iyi hissettiriyor ama her yazdığımda daha çok batıyorum." Hastalıklı p*ç! öleceğinden eminim. Yakında intihar edecek beynimde. Her depresif şair gibi not bırakacak yatağının baş ucuna. Ben de öleyim diye çok güzel yazacak. Ağlamayı unutturacak. Ama bilmiyor ki ben onun kadar hasta değilim. Gitmeyeceğim yanına, düşünmeyeceğim bu boşluk hissini, yalnızlıkla sarılacağım. Cennet varsa yüzüne tükürecek içindekiler. Cehennem bile tanrıya yalvaracak istemediği için. Nefret ediyorum ondan! Anlıyor musun ihtiyar? Çok seviyorum... O*** çocuğu kanser o. Ama ölümünü intihar sayacağım. Onun suçu. Her şey onun suçu! intihar etmeli. Eğer kanserden ölürse ben intihar edeceğim. Ölmek istemem bu hastalıklı herif için. Beni hasta etti, kağıda keleme mahkum etti. Gitmeyeceğim mezarına. Gidersem küfredip tüküreceğim toprağına. Asla yazmayacağım o mavi gözlerine hitaben okyanusları. Kömürü kitletemem siyah saçlarına benzetip. Hiçlik demeyeceğim onun için, sonsuz boşluk varken içimde. Hastalıklı p*ç! Çok seviyorum. İstemiyorum! Bu gün intihar etmesi için yalvardım ona. Hayır kelimelerle değil öyle baktım sadece. O da "beni sev" diye baktı. İntihar ederse sevmem onu. Biliyor. Kanserden ölürse yanına gideceğim. Yine biliyor. İhtiyar yalvarırım sık kafama düşünmek istemiyorum. Onunla tek kurşunda geberip gidelim. Kafamın içindedir yine hastalıklı p*ç.