Sahip olduğumuzu sandığımız şeyler aslında alınıp satılan metalar ve yaşadığım, eylemlerime de sirayet eden deneyimler kesinlikle. Hakikat arayışında olduğum bir dönemde benliğimi getirdiğim noktayı fikren yönlendirme yapmak adına paylaşmak istiyorum. Mutlu bir yaşamı ortaya çıkarmak konusunda uyguladığımız pratikler bağlamında, sanki kendimizi keşfetmekten mutlu bir hayatın iyi bir yaşamın esaslarını ortaya koymaktan daha farklı sorularımız var gibi. Mesela bir süre sonra acınında mutluluk gibi bir anlamı kalmıyor. Yaşam içerisinde mutluluk bile, konuşuldukça sorun haline gelir.

Bakış açım bu minvalde buna evrimleştikçe yaşamdan daha az ama doğru bir zevk aldım. Erdemini sınıyorsun dönem dönem ve bunu deneyimlemek oldukça keyifli aslına baktığında. Tecrübe keyiftir esasında. Mutluluk olgusu ile ilgili tüm gerçeklerim değişti, beklentilerim sıfırlandı. Ki zaten mutluluk benim nezdim de yoldur, ulaştığın değil. Sistemim tam anlamıyla değişti ve bu evre bana sağlıklı geliyor.

Her türlü insan ilişkisinden de bahsediyorum romantik bir hayale değil, acı da olsa gerçeğe tutunmayı ve bu şekilde daha derin ilişkiler kurabileceğimizi düşünüyorum. Her birimiz kendi yankı odamızda yaşıyoruz ve algı dediğimiz şey aslında gerçekliğin yerini aldı. Bu yüzdendir ki Hilal’in penceresi başka ormana bakıyor. Anlamak için izlemek, öğrenmek için sormak gerekir. Bu minimalizm de beni ben yapan tüm konfor alanımı ateşe vermeme sebep oldu ve işte diyorsun ki “Hilal şudur” dediğin tüm tanımları yerle bir eden başka bir bağlama kendini fırlatıyorsun sonrasında “Aa ben buna böyle tepki veriyormuşum ya da böyle vermem gerekiyor” dediğin anlar seyahatin oluyor. Yolculuğun neresindeyim bilinmez ama en sevdiğim kısmındayım denilebilir. Zaman döngüsel değilde çizgisel baktığınızda. O yüzden bütün anlam denizi, bulunan değil yaratılan bir şeydir. Özetle keşfimde; bir şeyleri kazmak suretiyle bulmaya çalıştığım bir sandık, gerçek benliğim, hayatın nedenleri gibi şeyler yok. Bunu ben yaratıyorum. Bizler bizi yaratan sanatçılarız işin özünde.