Birkaç yıl önce, Seattle Özel Olimpiyatları’nda, tümü fiziksel ve zihinsel özürlü olan dokuz yarışmacı, 100 metre koşusu için, başlama çizgisinde toplandılar. Başlama işareti verilince, hepsi birlikte harekete geçti. Bir hamlede başlayamadılar belki ama en az yarısı, bitirmek ve kazanmak için istekliydi.

Yarışın başladığı anda, içlerinden bir delikanlı, tökezleyip yere düştü ve ağlamaya başladı. Diğer sekiz kişi delikanlının ağlamasını duymuşlardı.

 

Yavaşladılar ve geriye baktılar. Hepsi yönlerini değiştirdi ve geriye dönerek onun yanına geldiler. İçlerinden Down Sendrom’lu bir kız, eğilip ağlayan çocuğu öptü ‘’ Bu onun daha iyi olmasını sağlar’’ dedi.

Sonra dokuzu birden kol kola girdiler ve bitiş çizgisine doğru hep birlikte yürüdüler. Stadyumdaki herkes, ayağa kalkıp dakikalarca onları alkışladı.

 

Siz de sırf birine iyilik olsun diye yolunuzu değiştirdiniz mi hiç? Yavaşladınız ve birinin koluna girdiniz mi?

Orada bulunan insanlar, hala bu hikayeyi anlatıyor.

Çünkü hayatta, kendimiz için kazanmaktan çok daha ötede olan şeyler vari yavaşlamak ve rotanızı değiştirmek anlamına gelse bile, diğerlerinin de kazanması için yardım etmek gibi..