Beni bilirsiniz

Çıktığım merdivenlerde pervazım kalemimdi

Beni özgürleştiren dostum acıyı da ardında getirirdi

Yaşım yirmi iki baktım ki kayıtsız kalmışım kendime

Halbuki daha dün bağırırdım insanlara beylik sözlerle

Efendim bu sözler pek frapan, müşkül ve pesent!

İşte görürsünüz kelimelerle misket oynardım.

Birliktelikleri manasız kelimelerle…

Severdim de oynamayı.

Lakin hiç sormadım bu kelimeler kimlerdendir, nerdendir, necidir?

Bana eşlik etmelerine ister miyim, benimser miyim onları?

Fark ettim.

Başka topraklarda çok nefes almışım

Başka gözlerin hapsinde kalmışım

Ruhumun topraklarında ne yetişir, güneş ne zaman doğar? Peki hiç batar mı?

Kayıtsızlığımın çoraklığında ruhumun yeşerme çağrısı bir sarmaşık gibi bağladı beni

Bense şimdi haykırıyorum

“Ah ben ne kadar çok seviyorum beni.”