Güneş ışıl ışıl parlar ama hava çok sıcak değildir, sen aşırı mutlusundur ve boş bir gününde sokak sokak gezersin. Ta ki onu görene kadar. Evet rafta duran şeyden bahsediyorum. Kitap ya da Dergi. Sana öyle bir bakış atar ki sanki tek eksiğin oymuş gibi, açmışsında o yemekmiş gibi, yorgunsundur da o yatakmış gibi. Cebinde ay sonuna yetirmen gereken bir kaç ruble vardır (evet ruble zoruna mı gitti) ama sen açlık pahasına onu almak istersin. Biraz düşünürsün aklına sorarsın dersin 'Napalım' O da sana 'salak salak konuşma' demez. Şayet okumuş beyin 'olmaz bu aşk dön bu sevdadan' der. 'Tamam' dersin başın öne eğik bir kaç kısa geri adım atarsın. İçin için ağlamak istersin, bir  parçan o rafta kalmıştır. Kalbinin içinden bir acı gelir, gelir, gelir ve bir sese dönüşür. Der ki; Ama Lütfeennn. Sonra biraz ağrımış bir başla eve  gidersin. Kafanda bir sürü sorun vardır. Bir şişe su alacak bile paran yoktur. Eve girersin ve okunmamış kitaplara/dergilere bakarsın uzun uzun. Seni bekleyen onlarca dost. Sonra odadan çıkarken yeni bir tanesini de eklersin onlara. Malum artık dışarı çıkacak para yoktur, oturup evde kitap okumak icap eder.