Pieter Bruegel’in “Patenciler ve Kuş Tuzağı” adlı eseri, kışın büyüleyici manzarasını ve köylülerin gündelik yaşamını zarif bir sadelikle betimliyor. Donmuş bir nehrin üzerinde kaymaya çalışan insanlar, kuşların dolaştığı çıplak ağaçlar ve karla kaplanmış evler… Bu tablo, sadece 16. yüzyıl Flaman köylerinin atmosferini yansıtmakla kalmıyor, aynı zamanda izleyene kendi kış anılarını da hatırlatıyor.

Benim için bu tablo, çocukluğumun İç Anadolu’daki o uzun ve soğuk kışlarını gözlerimin önüne getiriyor. Bruegel’in tablosundaki paten kayan insanların yerine çocukluk arkadaşlarımı koyduğumda, kendi kasabamızın neşeli kış günleri canlanıyor. Donmuş su birikintileri üzerinde dengemizi kaybetme pahasına kaymaya çalışır, basit oyunlardan büyük mutluluklar çıkarırdık. Ayaklarımız buz gibi olsa da yüzümüzdeki gülümseme eksik olmazdı.

Tablodaki kuş tuzağı ise bana kışın eve dönüşlerimizi ve annemin hazırladığı sıcacık çayları hatırlatıyor. Sobanın başında oturup, “Casper”, “Jetgiller”, “Taş Devri” gibi çizgi filmleri izlerdik. Televizyondaki bu renkli dünyalar bizi eğlendirirken dışarıdaki kar manzarasını seyreder, içimizdeki çocukça hayallerle kendimizi o sahnelere taşırdık.

Bruegel’in tablosunun bir başka ilginç yönü de sembolik anlamıdır. Kuş tuzağı, kışın sessizliği içinde var olan gizli tehlikeleri ve insanoğlunun doğayı kontrol etme arzusunu simgeler. Ancak ben bu tuzağa baktığımda, çocukken kuşları izlemek için yaptığımız masum çabalar gelir aklıma. Kimseyi yakalamak istemez, sadece onları biraz daha yakından görmek isterdik.

Bu tablo, sadece sanatsal bir eser değil, aynı zamanda herkesin kendi hikayesine açılan bir pencere. Bruegel’in detaylara verdiği önem ve doğal sahnelere olan sevgisi, beni her baktığımda İç Anadolu’daki kış günlerime geri götürüyor. Kim bilir, belki de her sanat eserinin amacı budur: Bir bağ kurmak, bizi geçmişe veya hayallere taşımak.