"Gençliğin en başta gelen öğrenimlerinden biri yalnızlığa katlanmayı öğrenmek olmalı; yalnızlık mutluluğun, ruh dinginliğinin kaynaklarından biridir çünkü. Zeki insan önce acısızlığı, kötü muameleye maruz kalmamayı, dinginliği ve boş zamanı erek edinecektir. Bunun sonucunda, sessiz, mütevazı, ama olabildiğince rahat bırakıldığı bir yaşamı arayacak ve buna uygun olarak, sözüm ona insanlara birkaç tanışıklıktan sonra yalnızlığı hatta büyük bir zekâ söz konusu ise inzivayı seçecektir. Çünkü kişi bizzat kendinde ne denli çok şeye sahipse, dışarıdan da o denli az şeye gereksinim duyar ve diğer insanlar da ona o denli az şey ifade edebilirler." (sayfa: 117)

Hiçliğin Mutlu Sessizliği

                                                                                        SESSİZ ZENGİNLİK
Yalnızlık, modern dünyanın göz ardı edilen ama bir o kadar da derin anlamlar taşıyan bir gerçekliğidir. Schopenhauer'in belirttiği gibi, yalnızlık aslında mutluluğun ve ruh dinginliğinin temel kaynaklarından biri olabilir. Bununla beraber, yalnızlık çoğu zaman bir eksiklik, bir yoksunluk hali olarak algılanır. Ancak daha yakından bakıldığında, yalnızlık bir ayrıcalık, bireyin kendisiyle derin bir bağ kurmasının kapısını aralayan bir durum olarak yorumlanabilir.

Schopenhauer'in "kişinin bizzat kendinde ne denli çok şeye sahipse, dışarıdan da o denli az şeye gereksinim duyar" ifadesi, yalnızlığın bir yoksunluk değil, bir zenginlik olduğuna işaret eder. Zeki/Bilinçli bireylerin yalnızlığı seçmelerinin ardında da bu yatmaktadır: Kendi iç dünyalarındaki derinlik, onları dış dünyanın yüzeysel ilişkilerinden ve gereksiz karmaşalarından uzaklaştırır. Bu, bir kaçış değil; bilakis bir özgürleşmedir. Yalnızlık, bireyin kendisiyle yüzleşmesini, düşüncelerini şekillendirmesini ve kendi varoluşuna anlam katmasını mümkün kılabilir. Bilinçli yalnızlık durumunda birey, kendi hayatını daha çok kazanabilir; kendini daha iyi tanıyabilir, hatalarıyla ve doğrularıyla daha net yüzleşebilir.

Yalnızlık, çoğu zaman sessizlikle eşdeğer tutulur. ancak bu sessizlik, bir boşluk değil, aksine doluluğun ifadesidir. Gürültüden uzak bir ortamda kişi, hem iç sesini duyabilir hem de yaratıcılığını geliştirebilir. Dış dünyaya olan bağımlılık azaldıkça, birey kendi içsel dünyasına yönelir ve burada dinginliği bulur. İşte bu noktada yalnızlık, bireyin kendisini keşfetmesi için bir araç hâline gelir. İnsan, dış dünyanın kaotik ve sürekli değişen taleplerinden kurtulduğunda, kendi özüne dönme fırsatı bulabilir. Bu hem bir ayrıcalık hem de bir sorumluluktur; çünkü yalnızlık aynı zamanda insanın kendi sorularına ve cevaplarına alan açma fırsatı sunar.

Schopenhauer'in yalnızlık üzerine yaptığı vurgular, bireyin yaşamını sadeleştirme gerekliliğine de işaret eder. Sessiz, mütevazı ve rahat bir yaşam arayışı, kişinin hem zihinsel hem de fiziksel sağlığına katkıda bulunur. Bu yaşam tarzı, dış dünyanın dayattığı gereksiz yüklerden kurtulmayı ve bireyin kendi iç dünyasında daha anlamlı bir varoluş bulmasını sağlar. Günümüz dünyasında, sürekli bir meşguliyet ve sosyal etkileşim ihtiyacı hissedilirken, aslında dinginlik ve yalnızlık, bireyin gerçek mutluluğu bulması için daha değerli bir yol olabilir.

Yalnızlık, bir bakıma insanın kendi "ben"iyle bir diyalog kurmasıdır. Bu diyalog, hem kendini anlamak hem de evrendeki yerini sorgulamak açısından önemli bir araçtır. Birey, yalnızlık sayesinde kendi değerlerini, hedeflerini ve arzularını daha net bir şekilde görme fırsatı bulur. Toplumun dayattığı kalıplardan ve beklentilerden bağımsız bir şekilde, yalnızlık bireye kendi yolunu çizme özgürlüğü verir. Bu, çoğu insan için korkutucu olsa da, aynı zamanda insanın kendi kendine yetebilme gücünü fark etmesini sağlar ve öz-yeterlilik konusunda bireyi derin ve kalıcı bir mutluluğa ulaştırabilir.

Elbette yalnızlık, bir denge unsuru olarak ele alınmalıdır. Sürekli bir izolasyon, insanın doğasındaki sosyal varlık olma özelliğini zayıflatabilir. Ancak burada bahsedilen yalnızlık, bilinçli bir tercih olarak, bireyin kendisiyle barış içinde olduğu bir durumu ifade eder. Bu yalnızlık, bir kaçış değil, bir seçimdir. Birey, kendisini anlamak ve kendisiyle uyum içinde bir yaşam sürmek için yalnızlığı bir araç olarak kullanır.

Sonuç olarak, yalnızlık hem bir özgürlük hem de bir zenginliktir. Schopenhauer'in de vurguladığı gibi, birey ne kadar derin bir içsel dünyaya sahipse, dış dünyanın karmaşasına o kadar az ihtiyaç duyar. Bu, bir yoksunluk değil, bilakis sessiz bir coşku hâlidir. Yalnızlık, bireyin kendi kendisiyle dost olmasını, kendi dünyasını inşa etmesini ve bu dünyada anlam bulmasını sağlar. Dolayısıyla yalnızlık, sadece bir erdem değil, aynı zamanda bir yaşam sanatı olarak görülmelidir. Ancak unutulmamalıdır ki, schopenhauer’e göre yalnızlık hem bir nimet hem de ağır bir yük olabilir. Yalnızlığı bir nimete ya da yüke çevirmek bireyin elindedir. Kişi, yalnızlığından özgürce çıkıp ona tekrar yönelebiliyorsa, ancak o zaman bu yalnızlık bilgece bir yaşamın işareti olabilir.