Eski bir şarkıda geçen bu dize yaşım ilerledikçe daha anlamlı geliyor sanki. Her şey daha anlamlı hale mi geliyor yoksa anlamını mı kaybediyor? Bazen derin düşüncelere dalıyorum ama eskisi kadar önemsemiyorum galiba bu düşünceleri. İşin içinden çıkabiliyorum artık! Sanırım büyümek dedikleri böyle bir şey.

Yıllar önce okuduğum bir yazıda şöyle diyordu; hiçbir şey ilki kadar acıtmaz, ilki kadar güldürmez. Bu düşünce beni çok korkutmuştu çünkü bir daha duygularımı yoğun hissetmezsem nasıl yaşayacağım kaygısına kapılmıştım. Sonra bu düşüncelerimin arasına hayat girdi. Yıllar geçti. Hayatım değişti, ben değiştim. Bir sürü iyi, kötü şey yaşadım ve tüm bunların sonunda bugün şöyle düşünüyorum; iyi ki!

Tecrübe dediğimiz öğretmen tüm duygularımı daha iyi anlamamı sağladı. Kendimi tanımamı ve etrafımdakileri… Kendimi tanıdıkça sevdim, ama etrafımdaki herkes için aynı şeyi söyleyemeyeceğim. Onlardan da bir şey öğrendim ama adı hayal kırıklığı. Sanırım bu hissin son kullanma tarihi diğer duygulardan daha geç geliyor çünkü uzun bir süre taze kalıyor insanın hafızasında. Yaş ilerledi ama hala her şeyi çözebilmiş değilim. Mesela hayal kırıklığında en çok neye üzülüyoruz? İnanmışlığımıza mı yoksa kandırılmışlığımıza mı? Bence artık bunların bir önemi yok. Sanırım ben pastamdaki mum sayısı çoğalınca en çokta "neden" aramayı bıraktım. Eskiden her şeyi çok deşer, nedenini sorgular, anlamaya çalışırdım. Artık yapmıyorum. Üstelik bunu yaparken zorlanmıyorum da, eskisi kadar merak etmiyorum nedenleri. Sebeplerle ilgilenmeyi bıraktığımdan beri sonuçları kabullenmem daha kolay olmaya başladı. Galiba büyüdüm. 

Yine de her şeye rağmen en güzel his “ilk gün gibi” hissedebilmek…