İntihar, hayatı anlamlandırmak için yetmezdi fakat hiç anlamlandıramaz da denemez. Bir günlüğüne de olsa insanların seni anlamladırma çabası paha biçilemez bir değerdi çünkü. Bu öyle değerli ki ömrüm boyunca arayacağım şey bundan ibaretti aslında. Evet bizi Yaratanın bize en baştan bu anlamı yüklemiş olmasını inkar etmiyorum, Tanrı bizim için en büyük disiplindir. Yine de bu dünyada yaşamış olmanın ve burada yaşayanlar arasında var olmanın getirdiği istekler arzular da vardır. Bir insanın var olma çabasının aslı insanlar karşısında değil Tanrı’nın karşısındadır. İnsan asıl Tanrıya kanıtlamak istedi bir şeyleri fakat, intihar bu noktada buna gücü yetmeyen ya da vazgeçmeye çok yakın insanların anlam tesellisidir. İnsanlara bir şeyler kanıtlamak, bakın ben vardım, bunları yaşadım, yaşattım, düşünün şimdi dostlarım ben yok muydum ? Gerçekten karanlık adımlarla dolaştığım günleri bir tek ben mi gördüm, gözlerimden yansımadı mı hiç sorularım ? Size bir şeyler sormuştum hatırladımız mı ? Ben artık unuttum.

Peki ya Tanrı, o beni duydu biliyorum, ben de onu duydum. Bana yetmeyen şey bu değildi. Tanrı bugün elimden tutsa ve beni cennetine koysa yine eksik bir şeyler olacakmış gibi hissediyorum. Bunu istediğim şeyin çok yüksek bir değer ya da ulaşılmaz bir şey olduğunu kastetmek için demiyorum oysaki içimdeki bu his bir o kadar da basit bir şey olduğunu söylüyor bana bu eksik parçanın. İntihar etmek yine bu noktada aklıma düşüyor, bir o kadar basit ve bir o kadar da eksik. Öyle ki onun eksikliğini sorgulamak bile bir çok başka şeylerin yerini doldurabiliyor. Bu biraz karmaşık dostlarım, ben de anlamlandırmakta zorlanıyorum aslında. İhtiyacımız olan şey anlaşılmak değil, anlamakta değil, bizi içimizden tutup kavrayacak olan şey bizi öyle yerlere götürmeli ki gittikten sonra dönmek aklımıza gelmemeli. Aşk mı ? Aklınıza bunu düşürmek istemem çünkü bu insanı uçuran ve akli dengesini bozan bir durumdur. Ben başımı öne eğip düşündükten sonra yoluma tatmin olmuş bir şekilde devam etmek istiyorum. Evet istediğim şey budur dostlarım. Yolda yürürken bir anlığına durup sonra tatmin olmuş bir şekilde yoluma devam etmek ve bu soruyu her sorduğumda kalbimdeki o heyecanı serbest bırakmak.