Bir süredir benden kopup giden bir parçanın yerini doldurmaya çalışıyorum. Onsuz nasıl olurdu diye düşündüğümde bile içimin parçalandığını hissederdim. Hiç onsuz kalmadığım için nasıl baş edeceğim hakkında da hiçbir fikrim yoktu. Hâlâ yok gibi. Doldurulamayacak bir boşluk kaldı geriye. Buna değdi mi diye çok merak ediyorum bazen. Umarım değmiştir. Ben diğer yarımı kaybetmiş olarak ve her anımda  yanımda olmasını istediğim halde bu eksiklikle baş etmeye çalışıyorum. Edebiliyor muyum? Bilmiyorum. 

Bazen evet bazen de hayır. 

Baş edebildiğim zamanlarda mantığım devreye giriyor, edemediğim zamanlarda ise duygularım. Özlüyorum. Birlikte yaptığımız ne varsa hepsini çok özlüyorum. En çok da hiçbir şey yapmasak bile yanımda olmasını, yanında olmayı... Gözden uzak olunca gönülden de uzak olunan noktadayız. Paylaştığımız hiçbir şey kalmadı. Üzüldüğünde yanında olmayacağım çünkü üzüldüğümde yanımda olmamayı seçti. Kısa zaman önce tanıdığım insanlar yerine onun yanında ağlamayı tercih ederdim ya da mutluluğumu paylaştığım ilk kişi yine o olabilirdi. Artık aynı salonda oturan iki yabancı gibi gerekmedikçe konuşmuyoruz. Buraya kadar okumaya devam ettiyseniz eski sevgiliden bahsedildiğini düşünmüş olabilirsiniz. Bu kadar romantize edilen başka bir şey olamaz gibi gelebilir ama inanın arkadaşlıklar da dostluklar da kız kardeşlik ruhu da bu kadar romantize edilebilir. Bazı şeylere çok fazla anlam yüklüyorum demiştim. Ne olursa olsun anlatmak için aklıma gelen ilk kişi olmasını özlüyorum. Konuşmadan geçirdiğimiz bir saatimiz bile yokken araya günlerin, haftaların girmesi ne kadar zor bir durum anlamayabilirsiniz. Böyle devam edeceğini ve hiçbir çabanın eskiye döndürmeyeceğini bilmek ne kadar canımı yakıyor bunu da anlayamazsınız. Her gördüğümde kaybettiğimiz o parçayı geri almak istiyorum. O kadar bekledim ki kendisinin fark etmesini ve fark etmediği her gün daha çok kırıldım. Düzeltilemeyecek dereceye geldiğinde ne konuşmanın bir anlamı kaldı ne de beni soldurduktan sonra gelen özür çiçeğinin... 

Ne anlamı var ki?

Hayatlarımızın yeni evresinde birbirimize ayıracak zamanımızın olmaması ne kötü.  

Yeni hayatında onun için en iyisi olur umarım. Ben hissetsem de o benim eksikliğimi hissetmez umarım. Hiç üzülmesin. Ben alışırım. Her şeye alışırım. 

Ve özür dilerim herhangi biri olmadığımı düşündüğüm için. 

Yine özür dilerim kendimi hayatının bir parçası sandığım için. 

Bir kez daha özür dilerim yanında olamayacağım, ikimiz için de kayıp geleceğimiz için. 

Her şey gönlümüzce olsun.