peynirli tost soğuyunca hiçbir anlamı kalmıyor.
yani senin o bana "gel" dediğin ama gerçekten demediğin anlar gibi.
ısırıyorum, içi soğuk.
dışı yanmış.
hayat gibi.

mutfağa her girişimde aynı döngü:
su içmek için giriyorum ama dolabı açıp uzun uzun bakıyorum.
sanki hayatın cevabı orada.
yarım kalmış ketçap şişesinde, bozulmuş salatada, dibi tutmuş pilavda.
ama değil.
hiçbiri değil.

radyoda anlamsız bir türkü çalıyor,
hiç susmayan o kadın gibi — hani her şeyi bilen ama hiçbir şey anlamayan.
kapatmıyorum.
çünkü sessizlik daha beter.
bazen en kötü ses bile yalnızlıktan iyidir.
bazen.

bir tost yapıyorum kendime.
öyle gurme falan değil.
bildiğin beyaz ekmek, beyaz peynir.
beyaz bir günah gibi.
bir ısırık alıyorum.
boğazımda kalıyor bazı şeyler.
ne tost suçlu, ne ben masum.

balkona çıkıyorum, geceye baka baka yiyorum.
dört kat aşağıda biri yürüyor.
ne derdi var bilmiyorum ama
eminim benimle yarışır.

arada telefonun ekranına bakıyorum.
birileri online, kimse bana yazmıyor.
ben de kimseye yazmıyorum.
çünkü o eski "ne yapıyorsun"lar artık boğuyor beni.
kim ne yapıyor ki zaten?
aynı döngü.
aynı tost.

tost bitiyor.
peyniri fazla koymuşum.
ama o da bir şeyi değiştirmiyor.
bir şeyin fazla olması artık mutlu etmiyor.

sadece
daha çok dokunuyor.