Sevgili Günlüğüm,

Baharın gelişiyle birlikte hem yorgun ümitsizliğimin sebep olduğu duygularıma gem vurmak hem de yeni ve daha güçlü bir başlangıç yaparak kendimi daha iyi hissetmek adına bazı kararlar almıştım. Ne yazık ki hayat her zaman arzularımızı ve beklentilerimizi karşılamıyor. Ben plan yaptıkça hayat da kendi oyununu oynayıp, kendi planlarıyla saptığım yoldan dönmem için beni bir labirentin ortasına atıp pes etmemi ve boyun eğmemi istiyor gibi. Hayatla aramızdaki bu hiç de adil olmayan yarışta ben nasıl aldığım kararların arkasında güçlü kalabilirim bilmiyorum. Yeterince sınırlarımı zorladığım hâlde benden beklenen şeyin ne olduğunu da bilmiyorum. İyileşmeme müsaade edilmediği sürece kendi karmaşıklığımla birlikte yolumu nasıl bulacağım hakkında da hiçbir fikrim yok. Tüm yolları denediğimi sanıyorum. Aklıma dahiyene yeni bir fikir, yeni bir kaçış planı gelmiyor. Gelse de gücümün yetmeyeceğini bildiğim için başlamadan yarışa son veriyorum. Ömrüm aramakla geçiyor ve ne zaman bulduğumu düşünüp tüm bunlardan kurtulmanın eşiğine gelsem daha da çok sıkışıyorum. Yeni duvarlar ekleniyor, içinde bulunduğum labirent daha geniş bir alana yayılıyor, duvarları daha da yükseliyor ve ben orada, olduğum yerde gitgide daha da küçülüyorum. Sonucu ne olursa olsun çıkmak istiyorum artık. Yorgun ümitsizliğimin elinden tutulmasını ve onunla birlikte büyüyerek, sığamadığım tüm o duvarları bu sefer de ben avucumun içine alıp tek hamlede ezerek paramparça olacak şekilde yıkmak, bir enkaza dönüştürmek istiyorum. Benimle büyüyebilenler dışında altında kimin kaldığının pek de bir önemi olmasın, gayretimi göremeyenler ulaştığım yeri de göremesinler. Yolumun görünür olmaya çalıştığım tarafında inşa ettiklerimi beraberimde götürmeyeceğim. Görmeleri için yeterince zaman varken bu zamanın değerlendirilmemiş olması benim suçlarımdan biri değil. Belki zaaflarımın farkına varıldığında onları kullanarak kandırılması kolay biriyimdir ya da daha iyisi bulunana kadar kenarda bekletilebilecek bir yedek olarak da görünebilirim. Her konuda çok net olmama rağmen benimle ilgili neden soru işaretleri oluştuğunu bilmiyorum. Ben kendimden ve yanımda olmasını istediğim herkesten bu kadar eminken benden neden emin olunamadığına bir cevap bulamıyorum. Söylenenlerin hangisinin doğru, hangisinin yalan olduğundan emin olmak adına ikna edilmem gerektiğinde ve bu süreç tam olarak bittiğinde sadece gerçekleri yanıma alıp labirentin dışına çıkmak istiyorum. Bilinmezliğe açılan bir kapı da olsa benimle büyüyebilenleri, beni görebilenleri, beni sevebilenleri, daha çok sevmek isteyenleri, ikinci bir seçenekmişim gibi hissettirmeyenleri, benden ve kendinden emin olanları, hiç düşünmeden benimle bilinmezliğe adım atabilecek olanları asla yalnız bırakmayacağım. Yorgun ümitsizliğimin elinden tutun. En azından bu bahar kendimi iyi hissedeceğim bir limanım olsun. Mümkünse önceki baharıma nazaran daha uzun soluklu bir liman, mevsimler geçse de hep aynı baharda kalabileceğim bir liman, gerçekten sığınılacak ve terk etme ihtimali olmayan bir liman, en güvenilir liman... 

Lütfen benim olsun. 

Sadece benim...