Aldığım her yanlış kararda arkamda dağ gibi duran insanların varlığı, bana öyle bir güç veriyor ki… O yanlış kararı bir şekilde doğruya çevirebiliyorum.
“Tamam, senin kararın. Ne yaparsan yap, arkandayım.” cümlesinin bana geçirdiği duygu tam olarak şu:
“Evet, yanlış yoldasın belki ama sen bu yanlışı doğru kılarsın. Ve ben, bütün karanlığına ışık olmak için buradayım.”

Varlığına binlerce kez şükredeceğim insanlara, içimden kopan bir teşekkür metni bu.
Yalnız olmadığımı hissettiren, içime doldurdukları umut sayesinde cesaretimi körükleyen, neden korkmamam gerektiğini bana gösteren insanlara…

Bazen yolumu kaybettim, bana harita oldular.
Bazen yoruldum, dinlenmem için kollarını açtılar.
İçimde taşıdığım her mücadelede bana güç verdiler.

Belki de bu yüzden; düştüğümde kolay kolay yara almıyorum, yeniden başlamaya hep cesaretim oluyor ve bu cılızlıkla bile gücüm hiç bitmiyor…

Ve şimdi dönüp baktığımda biliyorum ki; insanın arkasında koşulsuzca duran birkaç yürek varsa, hiçbir şey tam anlamıyla yanlış gitmez.
Çünkü sevgiyle çevrili bir yolda, en büyük hata bile bir derse, bir aydınlığa dönüşebilir.