Aynadaki değişen yansımama baktığımda, parlayan göz bebeklerim fısıldadı bana umudun şarkısını. Tanıdık, eski bir melodi.

Biz hep yokuşun başındaki evlerde yaşadık. Eve dönüş yolu zordu, ama manzara hep güzeldi.

Hayallerime yeniden gökyüzü çiziyorum 

Çünkü sevgiyle çevrili bir yolda, en büyük hata bile bir derse, bir aydınlığa dönüşebilir.

Kendimize özgü mutsuzluğumuzla, kuruttuğumuz umutlara benzettik bahçemizi.

“gözündeki halkalarda anılarını sığdıran iki kadın; Leyla ve kızı.”

“Uzaklarda bir adamın üşümesi; bir kadın dağlara daldıkça…”

“ben her zaman ben miyim? ben harbiden ben miyim?”