belki de hayatımın en mutlu anını çoktan yaşamış olmanın ağırlığı var üstümde. yaşım biraz geç oldu eve dönmem gerek. kapalı hava ve yağmur yok, hepsi içimde... hayır, kendine yalan söyleme. bu gece haddinden çok içtim gerçeği. kuş kadar hafif bir yük bindi kalbime. peki gözlerim kapalıyken duyduğum seslere ne demeli, hem gerçek miydi bana karşı olan hisleri? küçük bir çocuktum ve aşkı tatmıştım. saat baharın sonlarına geliyordu, hızlıca koştum çayırda ve göğe birkaç adım yaklaştı uçurtmam. sıkıca kavramıştım ipini, korkmuştum zarar görmesinden, oysa ki o sürekli benden uzaklaşmaya çalışıyor gibiydi. her ne kadar uzakta olsa da bağlıydık. yer ve gök arasındaydık. ayaklarım yere sağlam basmıştı ve güçlüydüm. yeryüzü gökyüzüne imreniyordu en başından. gökyüzüyse hoşnut değildi bağlı kalmaktan. bir an çöktü karanlık günün en ortasında. oldu olacak olan ve bağ koptu. gökyüzü vazgeçti aşkından. bir nara attım yeryüzünden gökyüzüne, sonrasında saldım kendimi ve sadece uzanıp kaldım. gökyüzü kükredi yeryüzüne. önce gözlerime, sonrasında yeryüzüne vardı damlalar. gözlerimi açtım ve evdeyim. gecenin hatırı sayılır bir kısmı silinmiş hafızamdan. dışarıyı izledim düşünürken ve şöyle dedim; keşke yağmurdan artakalan şu kokuyu hapsedebilsem.