Bazen düşünüyorum da… Ben bunları gerçekten istedim mi? Kimse böyle bir hayat seçmez ki zaten. Elime tutuşturulmuş bir sürü şey var ama hangisini ben seçtim? Hiçbirini. İstemeden geldiler. İçime çöktüler, kaldılar. Hayatın başında elin boş, ama yükün dolu oluyor bazen. Sen sadece yürümek istiyorsun ama bastığın her yer diken. Yine de yürüyorsun, çünkü durmak diye bir seçeneğin yok. Mecbursun. Aile… işte  en garip yer. Ne onları bir kenara atabiliyorsun, ne de onlarsız yapabiliyorsun. Tam da burası boğazı düğümleyen nokta. Kalmak da acı, gitmek de. Bir bakıyorsun, yaşadığın her şeyin bir yerinde onlar var. İyisinde de, kırığında da. Ama içinden geçen şu: “Ben istemedim ki böyle olsun.” Senin yüzünden olmadı, senin tercihin değildi ama senin mücadelen oldu. Koca bir hayat, eline verilmiş gibi… Hiç tanımadığın bir yabancının hikâyesiymiş de, içine hapsolmuşsun gibi. Zamanla o dertler seninle beraber büyüyor. Sen büyüyorsun, onlar da. Sen değişiyorsun, ama onlar şekil değiştirip yine seni buluyor. Her şeyin içindesin. Fikirlerin var aslında. Ne yapman gerektiğini, neyin doğru olduğunu az çok biliyorsun. Ama işte… öyle bir gerçeğin var ki, o fikirler sadece kafanda yankılanıyor. Ayaklarınla yürüyorsun ama ruhun hep bir yere çarpıyor. Her adımda biri seni geri çekiyor sanki. Ve kimse anlamıyor ya da anlamak istemiyor. İçinden geçeni kelimelere dökemiyorsun bazen. Gözlerden anlaşılır zaten.  insanın canı sıkılmaz sadece, içi de sıkılır. Hani öyle bir sıkılır ki, oturduğun yerde daralırsın, kalkarsın geçmez. Hayat seni sabit bir yerde bırakmadı hiç.Stabil bir insan olmadın sen.

Seni biri aldı, Artık ne zaman ne hissedeceğini sen bile bilemiyorsun. Aniden sevinip, aniden çökebiliyorsun. Çünkü öyle biri haline gelmedin, getirildin. Ama yine de içinden bir yer “bir güzellik olmalı” diyor. Bir ışık. Bir çiçek gibi, dokununca huzur veren. Yargılanmadan, hesap sorulmadan, incinmeden oturabileceğin bir yer. Kendini rahatça bırakabileceğin bir yer olmalı bu dünyada.

İyi hissettiren…

Ve en çok da, güven veren.

Çünkü insan güvenmeden teslim olamaz.

Ve insan bazen sadece “tamam burası, buradayım” diyebileceği bir yer istiyor. Kimseye anlatmak zorunda kalmadan, anlatmadan da anlaşılabileceği bir yer, bir yan…