Annemin sesini,

Sıkı sıkıya tembihlediğin anları hatırla,

Üç göz odayı,

Beş hasarlı duvarı,

Beklemekle sürdü hayat.

Kimse yokmuş gibi,

Konuşurdu kireçsiz duvara astığımız dua.

Tavandan aşağı durmadan sıvalar dökülürdü,

Oyuk şeklindeydi yüzler.

Göğsümüze dikilen yamalı ağrıları

İzledik yıllarca.

On karış yataklarda,

Diz dize kuytuyduk birbirimize.

Aşinaydık, sabırla sarılan çatık kaşlı elbiselere

Kekeme yazılar yazardık.

Biri diğerine inat,

Dilimizde hasarlı bir şiveyle 

Şarkılar mırıldanırdık acemice.

Alnımızı cama dayayıp,

Dilimizden aklımızın dümenine 

Kurmaca hikayeler taşırdık hiç durmadan.

Duyan bizdik,

Ama karar veren biz olmadık hiçbir zaman.

Taşlardan ev yapmayı öğrenemedik ama 

İnsan kullanmayı öğrendik onca zaman sonra.