Şurada bir kalıntı var hala, 

Zamanın ipine asılmış da 

Onarılmamış bir yüz,

Düzenin çıplak yüzü. 

Biri diğerine öteki demiş de

Kimse fark etmemiş 

Herkes unutmuş da 

Bir sen hatırlıyormuşsun gibi.

Sonra avlunun köşesinde

sararmış bir cümle kuruyor zaman

kimse ilişmiyor ipe

Biliyor herkes

Eskimeyen şeylerin hatıra değil

suskunluk olduğunu

Orada çocuklar büyüyor evlerin kenarında 

büyümek dediğin 

az çorba, az ekmek 

çok televizyon

arada bir

devlet gelip defteri yokluyor. 

Orada biri içini döküyor duvara

biraz boya

biraz yazı

biraz da babasının sesi.

Epey oldu sesin yankısına karışalı

Şimdi orada herkes herkese kuytu

Artık kimse inanmıyor kimsenin duasına

Orada çocukluk dediğin

su dolu leğende unutulmuş oyuncak

biraz kırık

biraz sesli

biraz da hiç sorulmamış soru

tenha diyorsun ya,

tenha dediğin

cezbe olmalı biraz

sallanmalı kendiliğinden

çünkü kimse kimseyi sormuyor

çünkü kimse kimseye kalmıyor