Dilimizden    pek    eksilmeyen,    din    kitaplarına    girmiş,    "Eyüp    Peygamber'in    sabrı" hikâyesinin, Sümerlerden   kaynaklandığı,    ancak    bu    yüzyılın    ikinci    yarısından sonra    anlaşılabilmiştir.    Bu    metnin    yazıldığı    tabletin    bir    kısmı    Philadelphia Üniversitesi'nde,    diğer    kısmı    İstanbul    Arkeoloji    Müzelerinde    bulundu.    Bunlar ayrı    ayrı    okunup    birleştirilince    135    satıra    ulaşan    şiir    tarzında    yazılmış    bir    hikâye ortaya    çıktı.    Fakat    parçaların    birçok    yeri    kırık    veya    bozuk    olduğundan    metnin  tümü    tam    olarak    elde    edilemedi.
 

Hikâyenin    ana    fikri;    insanın    felaketlere    uğradığı    zaman,    bunu    yapan    Tanrıya lanetler    saçacağı    yerde, onu  yücelterek,    ona    yalvarıp    yakararak    kalbini yumuşatıp,    bu    felaketlerden    kurtulabileceğidir.    Sümer'de    yalvarılan  Tanrı, insanın    kendi    Tanrısıdır.    O,   Tanrılar meclisine    bu    duaları    götürerek    iyi    sonuç alıyor.
 Bu    şiir,    evvela    insanın    Tanrısını    övmesini,    yüceltmesini,    ağlayıp    sızlamalarla kalbini    yumuşatmasını    öğüt    vererek    başlıyor.    Ondan    sonra    adı    verilmeyen    bir adama,    akraba    ve   arkadaşları    tarafından    yapılan    fena    davranışlar    anlatılıyor.
 

Adam    başına    gelen    felaketlerden    söz    ediyor.    Arkadaşlarının    da    kendi üzüntülerine    katılmasını    istiyor.  Bundan    sonra    başına    gelen    bu    hallerin    kendi günahları    yüzünden    olabileceğini    söyleyerek.    Tanrısına  affetmesi    için    yalvarıyor.  Şiir,    Tanrısının    onu    affettiğini    bildiren    bir    kısımla    son    buluyor.
 

Sümer    şiirinden    bazı    bölümler:     

"Ben    anlayışlı    insandım,    şimdi    bana    kimse    değer    vermiyor,
 Doğru    sözüm    yalana    döndü.
 Hilenin    adamı    beni    güney    rüzgârı    gibi    sardı,    ona    iş    yapmaya    zorlandım.
 Bana    saygı    duymayan,    senin    önünde    beni    utandırdı.
 Bana    durmadan    yeni    üzüntüler    verdin.
 Eve    girdim    ruh    ağır,    sokağa    çıktını    kalp    sıkıntılı.
 Cesur,    dürüst    çobanım    bana    kızdı,    düşmanca    baktı.
 Düşmanı    olmadığım    çobanım    bana    fenalık    aradı.
 Yoldaşım    doğru    bir    söz    söyleyemedi    bana.
 Arkadaşım    dürüst    sözümü    yalanladı.
 Hilenin    adamı    bana    tuzak    kurdu.

Ve    sen    Tanrım    ona    engel    olmadın!
 Ben    bilgin,    neden    genç    cahiller    içine    sokuldum?
 Ben    anlayışlı,    neden    bilgisizler    arasında    sayıldım?
 Her    yerde    yiyecek    var,    şimdi    benim    aşım    açlık,
 Herkese    paylar    verilirken    benim    payım    üzüntü    oldu.
 Tanrım    önünde    durmak    istiyorum,
 İniltili    sözlerimi    söylemek    istiyorum,
 Acılarımı    bildirmek    istiyorum.
 Tanrım    gün    ışıdı,    benim    günüm    karanlık.
 Gözyaşları,    ağıt    ve    sıkıntı    sardı    beni.
 Gözyaşlarımdan    başka    bir    seçeneğim    yokmuş    gibi    üzüntü    kapladı    beni.
 Kötü    kader    eline    aldı    beni,    çalıyor    yaşam    soluğumu,
 Fena    hastalıklar    yakıyor    bedenimi.
 Tanrım,    beni    var    eden    babam,    yüzünü    kaldır.
 Ne    zamana    kadar    beni    ihmal    edecek,    beni    korumayacaksın?
 Ne    kadar    zaman    beni    rehbersiz    bırakacaksın?
 Bir    doğru    söz    söylüyor    akıllı    bilginler,
 'Asla    günahsız    bir    çocuk    annesinden    doğamaz,
 Günahsız    bir    genç,    en    eski    zamandan    beri    yoktu.'"
 Bundan    sonra    mutlu    sonuç    şöyle:
 "İnsanın    Tanrısı    onun    acı    gözyaşlarına    ve    ağlamalarına    kulak    verdi.
 Genç    adamın    yalvarış    ve    yakarışları    tanrısının    kalbini    yumuşattı.
 Söylediği    doğru    sözü    Tanrısı    kabul    etti,
 Adamın    dua    dolu    tövbeli    sözünü.
 Tanrısı    fenalıklardan    elini    çekti.
 Kanatlarını    geren    hastalık    cinlerini    uzaklaştırdı.
 Adamın    üzüntüleri    sevince    döndü,
 Tanrısı    yanına    koruyucu    bir    cin    koydu.
 Ona    müşfik    bir    melek    verdi."
 

Kaynak : Kur'an, İncil ve Tevrat'ın Sümer'deki Kökeni - Muazzez İlmiye Çığ