Bir umutla yolculuk ediyordum sanki, valimizin içine tıkıştırılmış. Gün sonunda valizimin içinden taşıp yanımda bir silüete büründü artık.
Her adımımda beni daha da büyüttü kendi de büyüdü. 

Bazen benden hızlı koştu, bazen kayboldu, bazen süsledi beni renkleriyle, bazen kapılar ardına esir etti

Seslendi bana, kimsenin bilmediği adımla; 

“kalk” dedi “kalk ayağa” 

“Kalk ve ışılda” 

Silüetle kavga ettim yıllarca

O ise sardı sarmaladı beni ışığıyla 

Geldim bu yaşıma emekleye emekleye 

Vaktim olmadı hiç oturup düşünmeye 

“koş” dedi “koş düşünme” 

Düşünmedim koştum, bi’ an düştüm dizlerimde yaralar 
Kalktım elimden tuttu sanrılar

Beni hep karanlıkta bıraktılar 

“Boş ver” dedi “boş ver ışık saçar senin attığın adımlar”

Fısıltılar içimde yankılandı 

Unuttuğum anılar tekrar canlandı

Eskimişler birden üzerime yağdı

“Topla” dedi “topla kendini her anı seni buraya getirdi”

“Unut” dedim “ Hayır umut” dedi