Van Gogh, dünya tarihinde ruh hâli en çok merak edilen insanlardan biri. Sanatta yarattığı devrim bir yana, kulaktan kulağa yayılan vukuatları, melankoli dolu mektuplarıyla, ressam kimliğinin yanında efsaneleşmiş bir ''karakter'' ayrıca. Aynı zamanda Van Gogh, her ne kadar yaşadığı dönemde yoğun acılar ve yalnızlık çektiyse de bugünün en önemli popüler kültür ikonlarından biri. Kendisi de yazdığı mektuplarında, yaptığı resimlerin gelecekte beğenileceğini öngörüyor. Popüler kültürün bu derece içinde bir kişi olarak Van Gogh, pek çok filme konu oldu; kuşkusuz onun ruhuna en çok saygı duyan film Julian Schnabel’in çektiği ''Sonsuzluğun Kapısında''. Willem Dafoe’nun Van Gogh’a hayat verdiği film, onun sanatsal devrimlerini sinema perdesine yansıtmayı vaat ediyor, hatta gerçekleştiriyor. ''Loving Vincent'' vb. filmler her ne kadar oldukça özenli ve değerli yapımlar olsalar da, ''Sonsuzluğun Kapısında'' diğer Van Gogh filmlerinin hiçbirinde yeterli seviyede bulunmayan çok değerli bir şey hediye ediyor bize: Vincent’ın ruhsal deviniminin perdeye yansımasını. Van Gogh üzerine efsaneleşmiş hikâyeler, onun karanlıkta kalan kısımları, hastalıkları, kendi içinde fırtınalar koparcasına yaşadığı aşkı yüreğimizde hissetmek, bu filmle mümkün. Ki bu da, ''Kelebek ve Dalgıç'' filmiyle kendini ispatlamış yönetmenin ustalığına hayran kalmamız için bir sebep daha veriyor bize. Yönetmen Julian Schnabel, Van Gogh’un modernist mirasına sonsuz saygı duyarak ve onun bu mirasından cesaret alarak oldukça yeni ve Brechtyen teknikler* kullanıyor. Vincent’ın ruh hâline göre ekranı kaplayan sarı ve mavi renkler, değişen perspektifler, Vincent ile eşzamanlı olarak duyguları yaşamımızı sağlıyor. Öte yandan kameranın aktüel olması ve özellikle Van Gogh’un ilham anlarında daha da hareketlenip neredeyse düzensizleşmesi, sahneleri zenginleştiren ses ve sanat yönetimi detayları, onun resme, doğaya ve hayata karşı duyarlılığını anlamamız ve duyumsamamız bakımından önem teşkil ediyor. Perdenin sesi ise neredeyse Van Gogh'un zihninden geliyor. Filmin müziklerini besteleyen Tatiana Lisovkaia, filmin tüm görüntü dilini destekleyecek atonal (ton ve makama bağlı kalmadan yapılan bestelere verilen isim) eserlerle harika bir soundtrack oluşturuyor. Müziğin ve görüntünün bu birleşimi, At Eternity's Gate'i, izlemenin de ötesinde, deneyimlenmesi gereken bir esere çeviriyor. Filmde, Van Gogh’un kardeşi Theo, arkadaşı Gaugin ile ilişkisi ve meşhur kulak kesme olayına da şahit oluyoruz. Özellike Theo ve Gaugin'in, Van Gogh'un hayatını nasıl etkilediğine dair önemli detaylar mevcut. Theo'nun, Van Gogh'a kucak açan tutumu, bir sanatçının sevilmeye ne kadar ihtiyacı olduğuna dair işaretler veriyor. Nitekim Van Gogh onu, her zaman ve olduğu gibi seven Theo'ya karşı kendini tüm çıplaklığıyla açabiliyor. Vincent’ın akıl hastanesine yattığı sahneler ise tüyler ürpertici. Dünyayı değiştiren birinin akıl hastanesinde yaşadıklarını tüm şeffaflığıyla görmek insanı irkiltiyor. Yine bu sahnelerde de geniş açılı lensler, ikiye bölünen ekran gibi tekniklerle Van Gogh’un akıl sağlığındaki problem, devamlı iki uç içinde yaşaması, sinematografik olarak izleyiciye aktarılıyor. ''Sonsuzluğun Kapısında'' gerek tekniği, gerek senaryosu, gerekse oyunculuğuyla benzerlerinden sıyrılıp, biricikleşen bir yapım. Aynı zamanda bir film için biçim-dil-yöntem uyumunun ne derece önemli olduğunu gösterirken, bu uyumun özgünce kullanılarak yeni bir sinematografik üslup yaratmadaki etkisini gözler önüne seriyor. *Ünlü yazar Bertolt Brecht tarafından ortaya atılan estetik kavramı. Yabancılaşma, naivete -gerçeğin ardındaki gerçek, mesel çalışması -bir yapıtın sahneye konma sürecinin ilk aşaması-, epizotik anlatım -her sahnenin kendisi için var olması-, gestus -sözü ifade edecek davranış yerine sözün arkasındaki görünmeyen anlamı gösteren davranış-, tarihselleştirme -tarihsel olsun olmasın bütün olayrı tarihsel bir şekilde ele almak -ve göstermeci oyunculuk -özdeşleşme tümüyle reddedilmeyip, sadece denetim altına alınmayı sağlayacak diyalektik bir oyunculuk anlayışı- gibi maddeler içerir.