Basit haliyle, çok beğenilen ya da muazzam şekilde icra edildiği düşünülen “kusursuz” bir sanat eseri karşısında kişinin kendinden geçmesi halidir. Bu sendroma adını veren 19. yüzyılda yaşamış Stendhal mahlaslı Fransız yazar Marie-Henri Beyle, 1817 yılında Floransa ziyareti sırasında Santa Croce Bazilikası'nda Giotto'nun fresklerini gördüğünde anlatılması güç bir duygu yoğunluğu hissettiğini yazmıştır.

Bundan yola çıkarak durumu açıklamak için çeşitli çalışmalar yapılmıştır. 19. yüzyıldan itibaren Floransa sanatı karşısında başı dönen ve bayılan insanlar kayıt edilmiş olmasına rağmen, Stendhal sendromu 1979'da İtalyan psikiyatr Graziella Magherini tarafından ortaya atılmıştır. Margherini'nin, Floransa'da bu sendromu yaşayan 100'den fazla ziyaretçiyi gözlemlemesi ve tasvir etmesinden sonra isimlendirilmiştir. Sendromu yaşayanlar arasında Kalp çarpıntısı, bulantı, geçici hafıza kaybı ve halüsinasyon gibi etkiler görülmektedir.

Sendrom diğer adıyla “Sanat zehirlenmesi" olarak bilinmektedir. Sanat duygusu yüksek insanların böyle yerleri gezerken daha sakin olmaları tavsiye edilmektedir.

Kaynakça

europassitalian.com