2003 yılında piyasaya sürülen Metallica’nın sekizinci albümü St. Anger, hem birçok yeniliği getirmesiyle hem birçok defteri kapatmasıyla efsaneler için yeni bir sürecin başlangıcı olma özelliğini taşıyordu.

Albümün kayıt süreci 2001 yılında oldukça fazla sorunun patlak vereceği bir dönemde başladı. San Francisco’da yer alan eski bir kışla olan Presidio’yu kiralayan Metallica üyeleri burayı geçici bir stüdyoya dönüştürdü. Bir an önce yeni albümün yazım sürecine başlamayı planlayan grup üyeleri 15 yıldır birlikte çalıştıkları arkadaşları Jason Newsted’in gruptan ayrılma talebiyle kendilerine gelmesi sonrası kendilerini bir kaosun içerisinde buldular. 17 Ocak 2001 tarihinde Newsted resmen Metallica’dan ayrıldığını açıkladı. Buna sebep olarak yıllarca sevdiği müziği çalarken kendisine verdiği fiziksel hasarı ve bazı özel nedenleri gösterdi. Bir süre bu konuyu tartışan grup üyeleri albümü prodüktörleri Bob Rock’ın bas gitar çalmasıyla beraber tamamlamayı ve bu sürecin ardından kalıcı üyeyi bulma çalışmalarına başlamayı kararlaştırdılar.

Kayıt sürecine tekrar başlayan grup bir müddet sonra James Hetfield’ın alkol bağımlılığı sebebiyle rehabilitasyon merkezine yatmak istemesiyle ikinci bir duraklama dönemine girdi. Yaklaşık beş ay sonra Presidio’ya geri dönen Hetfield’a yalnızca 12:00 ila 16:00 saatleri arasında albüm üzerinde çalışabilme izni verildi. Bu süreç içerisinde grup üyeleri kendilerine yardımcı olması amacıyla yaşam koçu Phil Towle’ı işe aldı.

Albümün kayıtlarının son bulması ile beraber grup yeni dördüncüsünü bulmak için çalışmalara hız verdi. Lars Ulrich’in Bob Rock’ı gruba dahil etme çabası hem Rock’ın kendisini bu iş için yaşlı hissettiğini belirterek reddetmesi hem de diğer üyelerin bu duruma şüpheyle yaklaşması sebebiyle sonuçsuz kaldı. Üyelerin kendilerine en uygun bas gitaristi seçmek için açtığı dinleme seansına Kyuss’tan Scott Reader, Marilyn Manson ile birlikte çalışan Twiggy Ramirez, Corrosion of Conformity’den Pepper Keenan, Nine Inch Nails’tan Danny Lohner, Ozzy Osbourne ile birlikte çalışan Robert Trujillo gibi çok önemli müzisyenler katıldı. Grup üyeleri, hem parmakla çalma tekniğine sahip olması hem şarkılara hakimiyetinin yüksek olması nedeniyle Robert Trujillo’yu yeni ekip arkadaşları olarak seçtiler.

Albüm 5 Haziran 2003’te yayınlandı. Henüz ilk haftasında 400 binin üzerinde satan albüm ABD ve diğer 30 ülkenin Bilboard listelerine bir numaradan giriş yaptı. James Hetfield albümün büyük bir tutku ile yazıldığını belirtti. İki yıl boyunca çok zorlu süreçlerden geçtiklerini belirtirken bu albümde yansıtılan kızgınlığın lirik ve bestelerle çok bütünleştiğini ekledi. Grup üyeleri bu albümde bilinçli olarak ham bir sounda sahip olmak istediklerini ayrıca belirtirken Bob Rock da miksaj döneminde bu isteğe uygun hareket ettiğini belirtiyordu. Alternative metal ile garage punk arasında bir sounda sahip olan albümde hiç gitar solosu bulunmaması bir kesim tarafından eleştiri konusu oldu. Kirk Hammett bu konuya ham garage soundunu koruyarak bir albüm yapmak istediklerini ve gitar solosu deneyerek yaptıkları kayıtları çok eğreti buldukları için böyle bir yol tercih ettiklerini belirterek nokta koydu.

Albümün belki de en çok eleştirilen noktası olan trampet soundu ile alakalı Lars Ulrich, bir gün kayıtları dinlerken snare kilidini açmadan çaldığı davul kaydının çok hoşuna gittiğin belirterek bu yöntemle şarkıları çalmaya devam ettiğini ve sonunda bu tarz bir sound elde ettiklerini belirtti. Yıllar sonra yaptığı bir açıklamada yine 2003’te verdiği karardan rahatsız olmadığını ve o dönem için içinin rahat olduğunu belirtmiştir.

Metallica’nın her ne kadar eleştirilse de kendisine En İyi Metal Performansı dalında Grammy kazandıran ve uzun soluklu bir turneyle hayranlarını tekrar selamlama şansını sağlayan bu albüm birçok kesim tarafından oldukça sevildi. 2014 yılında By Request turnesi kapsamında Rock Am Ring konseri öncesi “Yanlış Anlaşılmış Albüm” tanımlamasını yapan Hetfield’ı bu bağlamda haklı bulmamak elde değil. 2019 turnesinde bütün konserlerde Frantic ve St. Anger parçalarından en az birine yer veren grup, yıllar sonra seyircilerin de konserlerdeki olumlu ve heyecanlı tepkisiyle bu albüm için yapılan yanlış anlaşılmış albüm yorumlamasının ne kadar doğru olduğunu gözler önüne seriyor.