Progresif müzik, alışması zor, alıştıktan sonra bırakması daha da zor olan bir garip müzik türü. Bu türün belki de göreceye izin vermeden en başarılı gruplarından birisi: Porcupine Tree

Grubun beyni Steven Wilson'un 2018 yılında açıklama yaptığı üzere artık tüm grup üyelerinin solo çalışmalarına yöneldiği ve bir daha bir araya gelmeyecekleri bilinen İngiliz progresif rock/metal müzik grubu Porcupine Tree'nin, In Absentia (2002) ve Deadwing (2005) albümlerindeki başarısından sonra olgunluk dönemi işi olan 'Fear of a Blank Planet (2007)' albümünden bahsedeceğim. Grubun en kısa süreli albümlerinden birisi olan 2007 stüdyo çıkışlı albüm 6 şarkıdan oluşuyor.

Mavi ışık ve bir çift çocuk gözünün albüm kapağı olduğu, 21. yüzyıl teknoloji kullanımı ve buna bağlı olumsuzlukları tema edinen albüm, genel olarak karanlık ve güçlü bir havaya sahip. Albüm, agresif metalik rifflerle beraber elektronik sesler de içeriyor ki bunu daha ilk dakikalarından itibaren hissedebiliyorsunuz.

Naçizane, albümün en keyifle dinlediğim parçası olan ve albümle aynı adı paylaşan açılış şarkısı Fear of a Blank Planet, bilgisayar ve elektronik sesler eşliğinde başlıyor. Sonrasında araya giren metalik rifflere bir de nefis bir davul eşlik ediyor ki 'Sunlight coming through the haze' sözünün hakkı verilsin.

Albümün en kısa ve bence en karamsar şarkısı My Ashes. Karamsarlığına piyanonun etkisi olabileceğini düşündüğüm şarkıya Steven Wilson da etkileyici sözleriyle eşlik ediyor.

'My ashes drift beneath the silver sky'

Ve albümün göz bebeği, en uzun parçası, 18 dakika boyunca temposu sürekli değişeni, bu değişimle de dinleyeni etkileyerek şaşırtanı: Anesthetize. Parçanın girişinde duyduğumuz klavyeler sayesinde rüya aleminde seyahat ediyor gibi hissediyorsunuz. Şarkı içerisinde geçişler o kadar iyi ki nasıl olduğunu anlamadığınız bir şekilde rüya aleminden, kasvetli ama bir o kadar da sağlam olan atmosfere geçiş yapıyorsunuz. Rush grubunun gitaristi Alex Lifeson'un da tabiri caizse döktürdüğü parça, sürekli değişen temposu sayesinde kulaklarınızı şaşırtarak etkilemeyi başarıyor.

Albümün bitmesine yakın Way out of Here parçasını dinliyoruz. Nasıl anlatılır bilmiyorum ama parçanın başı, uzay boşluğunda Blank Planet'e doğru yola çıkmışım gibi hissettiriyor. Tüm grubun beraber yarattığı ve bir de üzerine King Crimson efsanesi Robert Fripp'in de dahil olduğu, son derece etkileyici sözler ve sesler barındıran şarkı, albümün sevilen parçalarından oldu.

Albüm içerisinde, klibi olan tek şarkıdır. Tren rayları arasında geçen klip, Porcupine Tree'nin fanı ve grup adına MySpace platformu oluşturan Arielle'ye ve arkadaşı Heather'e ithaf edilmiştir. Arielle ve Heather daha 17 ve 14 yaşlarında kızlarken 2005 yılında trenle öldürülmüşlerdir.

'Out at the train tracks

I dream of escape'

'Fear of a Blank Planet' tam anlamıyla Porcupine Tree'nin olgunluk şaheseri, her şeyiyle olmuş tekrar tekrar dinlenesi dopdolu bir albüm.

Dinleyiniz, dinlettiriniz efenim.