Takvimler 1 Ocak 1995’i gösterdiğinde Meksika’nın Guachoci bölgesinde, yerli bir ailenin evinde sessiz bir bebek dünyaya geliyor. Genç baba adını Maria Lorena koyduğu bebeğini öyle pamuklara falan sararak büyütmüyor sevgili okur. Doğumundan birkaç ay sonra bırakıyor çolak toprağın üstüne bebeğini. Büyüsün, yürüsün, koşsun ve yaşasın diye. Çok mu romantik oldu dersiniz? 

Açık konuşmak gerekirse Lorena’nın doğum tarihinin doğru olduğunu düşünmüyorum. Siz de bilirsiniz ki bizim güzel vatanımızda da sonradan alınan kimliklere basmışlar zamanında 1 Ocak tarihini. Lorena’nın doğum yılı, kendisinin de belirttiğine göre, doğru fakat buna eminiz işte. Lorena belki ailenin ortanca çocuğu olduğu için belki de cidden gerek duymadığı için çok az konuşuyor. Babası onu “tıpkı bir ceylan gibi bakışlarıyla konuşabiliyor” diyerek anlatıyor. Gerçekten de sevgili okur Lorena’nın ela gözlerinde başka bir şey var. Bu dünyadan değilmiş gibi derler ya hani bazı insanlar için, işte Lorena da öyle görünüyor. Onun bu hâline biraz gerçekçi yaklaşacak olursak, sosyalleşme becerisini geliştirmek için gerekli ortama sahip olarak büyümemiş diyebiliriz. Evlerine en yakın okulun otuz küsür kilometre uzakta olması, ailenin gözünde bu yolu kızlar için imkânsız kılmış. Bu yüzden okula sadece oğullarını göndermişler. Lorena ve kız kardeşleri ise dağlarda keçileri otlatarak ve peşlerinden koşturarak büyümüşler. 

Sonra bir gün ne mi olmuş, çocukların koşma yeteneğinin farkına varan baba, onları şehire on bir kilometrelik bir yarış için götürmüş. Hikaye de burada başlamış zaten. Lorena koşucuların arasında i-na-nıl-maz dikkat çekmiş çünkü herkes en kullanışlı spor ayakkabılar, en sporcu dostu kıyafetlerle koşarken bir kız kalabalığın arasında çiçekli, yöresel elbisesi ve ayaklarında plastik terliklerle süzülüyormuş. Üstelik bu kız gittikçe kalabalıktan sıyrılmış. İlk yarışında herkesi arkasında bırakmış. Böylece Meksika halkı Maria Lorena Ramirez ile tanışmış.

Lorena büyüdükçe ülkenin her yerindeki yarışmalara katılmaya başlamış. Organizatörler özel istekte bulunarak, kendisini misafir etmek için birbirleriyle yarışmaya başlamışlar. Lorena ise maratonlarda eteğini savurarak, yağmur, çamur demeden koşmaya devam etmiş.

Bugün bütün dünya onu tanıyor. Adına çekilmiş özel belgeseli bulunduğu gibi dünyanın en önemli popüler akım dergilerinden biri olan Vogue Magazine’in de kapak kızı olmuş. Büyük ayakkabı markaları Lorena ile iş birliği yapmak için kolları sıvasa da Lorena bu teklifleri bir türlü kabul etmiyor.

Tüm dünyanın konforlu dediği o ayakkabılarla koşmak Lorena için tam bir eziyet demekmiş. Halen dahi kendisine gelen ayakkabıları onlarca madalyasıyla beraber saklasa da giyebileceğini hiç sanmıyor. 

 

Lorena diğer sporcular gibi ülkesini, evini terk etmeye de hiç niyetli değil sevgili okur. Tersine bazen yurt içi bazen de yurt dışındaki uzun maratonların dönüşünde evde olabilmenin onu çok mutlu ettiğinden bahsediyor. Meksika halkı Lorena’yı ulusal kahraman ilan etmiş durumda dersek gayet de haklı oluruz. Küçük çocuklar onu kendilerine örnek alırken yetişkinler de bir kare fotoğraf çektirebilmek için birbirleriyle yarışıyor. Maratonlarda, yarış güzergâhındaki insanlar pankartlarıyla, Lorena geçsin diye bekliyorlar. İşte Maria Lorena Ramirez bu kadar çok seviliyor.

Peki Lorena koşarken ne düşünüyor? Kendisinin açıklamasına göre hiçbir şey düşünmüyor. Kazanmak ne kadar tatlı olsa da Lorena kazanmak için koşmuyor. Koşmak hissi diye belirtebileceğimiz şey Lorena’ya iyi hissettiriyor sadece. Ailesi ise yarışlar konusunda herhangi bir baskı kurmaya çalışmıyor. Herkes bu güçlü kızın olgunluğuna ve dingin zihnine çok güveniyor. 

Bu kadar romantik olmasa da sevgili okur, bir kahraman işte böyle doğuyor.

 

Özdem Direkçi Güner