Soğuk bir duyguymuş . Ruhunun odalarını , duvarlarını , özüne çökmüş karanlık  vakitlerini ezberlemiş garip bir ürpertiymiş . Tüm yıldızlarına küsmüş bir gece gibi vahşi , yarınlarını uzak kılacak bir kabus gibi uyanılması zor ve bitmek bilmezmiş . İçinde nefes alınması güç bir duyguymuş . Tüm kalanlar tükenmişçesine umutsuz , avuçlarında bir hiç edasıyla titremiş , gözlerindeki paramparça olmuş sevgisizliği beslemiş , ölüm sessizliğinde kalbinin , soğumaya yakın çırpınışlarından kalan tek  hatıraymış.  Göğüs kafesinin , aşılması zor sınırlarında çürüyüp gitmiş onca inancın , sonlarına tanıklık etmiş ufak bir çocukmuş . Bir daha aynı saflıkta olamayacak onca şeyin külleriymiş , maviliğini , kağıda açılmış derin bir mürekkep yarası gibi kaybetmiş bir huzurmuş . Söyleyeceği tüm sözler , delik deşik edilmiş heveslerinin , yığılmış cesetlerinden öteye gidemeyip , ruhunun en derin girdaplarınca yutulmuş . Boşluk hissi hayatına bulanmış , zaman , ruhundaki tüm taze çiçeklerin yerine , endişe tohumlarını serpmiş . Sayfaları , uzunca zamandır açılmamış bir kitap gibi tozlanmış , yağmuru bekleyip kavuşamayan bir çiçek gibi solmuş , uzunca zamandır bakılmamış bir saat gibi doğruyu göstermekten soyutlanmış . Hiçbir limana sığınamayan bir gemi gibi , fırtınaları kabullenip , canını yakan şeylerden kaçınamamış . Yalnızlık öyle bir kök salmış ki , ruhunda başka bir çiçeğe ne bir yer , ne de bir başka bahara kadar  , dayanacak bir hal bırakmamış . Somut varlığı , soyut yalnızlığı ile rollerini değiştirmiş .Öylesine somut bir yalnızlığın , öylesine soyutlanmış çaresiz kuklası olmuş ...