Bir şarkıda duymuştum "beni unuttuğunu duydum" diyordu. Gerçekten duydum mu? Duyabilir miyim? Duymak ister miyim? Duymak sadece kulakla mı oluyor? Veya sen söylerken kulaklarımı kapatmış olabilir miyim? 

Nietzsche "Ümit kötülüklerin en kötüsüdür çünkü işkenceyi uzatır." diyerek aslında çok doğru bir noktaya parmak basmış olabilir mi? Ya beni unutmadıysan? Ya unutmuş taklidi yapıyorsan? Araya biz taşra insanlarının hem çok uzak hem çok yakın olduğu "gururu" soktuysan? Kusura bakmayın sevgili köyüm, taşram. Sizin kullandığınız gurur, metropollerde çoktan evrim geçirmiş durumda. Bizim aşklarımız sizinkilere benzemiyor, bizimki metropol aşkı. Sizin aşklarınız da aşk, ana düşünceyken bizde çoktan yardımcı düşünce konumuna geriledi. Bizim ana düşüncemiz anlayış, para, zaman, mum, şampanya gibi bir terazinin diğer ucunu havaya kaldıramayacak kadar hafif kelimelerle dolu.

İyi demişsin, iyi demişsin de Özdemir Erdoğan Ağabey ama devir çok değişti. O şarkıyı yeniden mi düzenlesek? "Sevgi anlaşmak değildir, nedensiz de sevilir." dizesi var ya. Hah işte tam oraya restorasyon gerekli. Az önce söylemiştim, taşra aşkları biteli çok oldu. Güzel söylemişsin Özdemir Ağabey ama artık boşanmalar anlaşmazlıktan ortaya çıkıyor, bunu n'apacağız? O zaman çıkıp bize aşkın tanımını yapman lazım. Bilmemiz gerekir anlaşmadan da olan sevgileri. Hatırlıyorum, anneannem ve dedem de kedi köpek gibiydiler; sürekli birbirlerine bağırıp çağırırlardı. Onlara ithafen mi yazmıştın bu sözleri? O zaman Özdemir Ağabey sen "sanat şahsi ve muhteremdir" anlayışını savunuyorsun. Çünkü bu şarkın oldukça şahsi.

Sadece Özdemir Erdoğan değil, TDK'nin de suçu çok büyük. Halkı kin ve düşmanlığa tahrik veya aşağılama suçundan yargılanması lazım. Düzgünce yazın şu aşkın ve sevginin tanımını. Veya boş bırakın. Bulmaca usulü biz dolduralım. Dolduramayanların dolduranlardan kopya çekmesi yasak olsun araya çantalarımızı koyalım. Herkes tam anlamıyla tanımı öğrensin öyle doldursun. Mesela bazılarına ödev verin; eve gidince 10 kere temiz bi kağıda aşk yazsın.

Dünyanın en çirkin insanı (ki çirkin insan yoktur ama biz bu seferlik olduğunu düşünelim) dünyanın en güzel ve en zengin bireyini gördüğünde aklına ilk ne kadar parası olduğu mu gelir? Veya evlensek çocuklarımızın ten rengi nasıl olur diye mi düşünür? Kaç numara ayakkabı giydiğini mi merak eder? Anne babasını mı düşünür? Neyi düşündüğünü ben yazmayacağım. TDK'nin yapmadığı boşluk doldurmayı ben yapıyorum. Burayı alın siz doldurun. Evet haklısınız çoktan seçmeli sorulara alıştık, bu biraz zor gelebilir. Ama korkmayın karnenizde notunuz gözükmeyecek.

"Bazen küçük bir an için ömür bile verilir." dizesi konusunda da yanılmışsın Özdemir Ağabey. Senin şarkın 1980'lerde takılı kalmış Ağabeycim. Kendi adıma konuşmuyorum yanlış anlama. Ben senin yanındayım. Zaten kime sorsak senin yanında, burada bir problem yok. Fakat cevaplar ile eylemler uyuşmuyor. Şimdi bir an için ömür vermeyi bırak hatırlamak bile istemiyorlar. Ev kimde kalacak, eşyalar kimin olacak, pahalı restoranlara götürecekler mi birbirlerini veya bir mekana girdiğimizde yanımda yakışılı/güzel duracak mı? Konumuz bu oldu Özdemir Ağabey uyan! Benim onu hayallerimde yanıma koymam yetmiyor artık. Rüyalarımızın güzel olması, başlangıçın güzel olmasının bir önemi kalmadı. Nasıl başladıysa öyle gitmiyor artık. Giden şey ilişki değil bir taraf oluyor. Hatta giden kişi ve kalan kişi kendilerine taraf oluyor. Ben taraf olmak istemiyorum. Ben anlaşmak istemiyorum. Ben ömrümü ufacık bir an için vermek de istemiyorum. Ben onu istiyorum.

Dedim ya beni unuttuğunu duyabilir miyim diye. Kulaklarımı açtım, ellerimi çektim. Seni dinliyorum. Artık beni unuttuğunu duyabilir miyim?