Bir özlem duygusu sarar hayatınızı . Neye , kime , hangi tarihe ait olduğu bilinmeyen garip bir dürtü . Kaybettiğiniz değerli bir eşyanızı arar gibi , zihninizdeki kalabalığa dalıp , yerlerde , ayaklar altında ezilircesine , geçmişin , boğuk , sisli sokaklarında , o özlemin neye ait olduğunu ararsınız . Ruhunuzdan bir şeyler eksilmiştir ve yeri bir türlü dolmayınca , ruhunuzun soğuk gecesine bir kez daha uyanırsınız . Vasat yarım kalmışlık algısı , öyle bir deler ki kalbinizi , acısını her bir ritmin vuruşunda , kan fışkırırcasına hissedersiniz yüreğinizde . Özlem duygusu bir mızrak gibi parçalar benliğinizi . Geçmişe bulanmış onca gülüşünüz , zifir boşluklardan silik bir silüet şeklinde bakar gözlerinize ve toz olur aniden . Dalarsınız bir tanesini yakalayıp hayat verebilmek için , bugününüzde çürümüş duyguların katılaştırdığı yanaklarınıza . Olmaz ama olamaz . Orada güzel birkaç şey bulmak için o karanlığa dalıp çırpındıkça karanlık daha da bulanır benliğinize . " Ben sadece bir şeyleri güzel kılmaya çabalıyorum ! " diye çığlık atan ruhunuz , yavaş yavaş boğulur sisli geçmişin korkunç açlığında . Bir tutam özlem uğruna delik deşik bir gömlek olur ruhunuz . Üzerinde kopartılmış onca duygunuzun hüzün dolu yaşları , bugüne geri çıkmaya çalışan adımlarınızı ıslatır . Sonsuz bir gece çöker üzerinize , yıldızları dileklerden kaçarcasına kayıp . Koca bir tümörü beslemek için nefes alıyormuşçasına beter bir his kaplar içinizi . Bir avuç umutla çıktığınız her yol delik deşik eder bir duygunuzu ve fırlatır önünüze . İnançlar koca bir kahkaha sebebi olur , içinde mutluluk barındırmayan . Delilik pınarından bir avuç içmişçesine boş kahkahalar . Üzeri bir türlü kapanmayan o geçmiş penceresinden sızan soğuk , ruhunuzu öyle bir üşütür ki , benliğinizin hasta olması kaçınılmaz bir hal alır . O yüzden özlemek bile cesaret edilmesi zor bir şeye dönüşür zamanla . Zar zor kırıklarını topladığınız benlik algınızın bir daha kırılmaması adına özlemek bile kaçınılasıdır . Korkutucu bir ihtiyaç ...