İnsan koca şehri inleten çığlıkları kadarmış, ben hiçmişim. Biriktim geçmişin kasvetiyle, sevmelerin köklerini kopardım. Terk etmeden bu şehri, yaşlarımla yaktım tüm caddelerini. İçimde bıraktığın boşluğa beklemenin hevesini doldurdum; mevsimlere sahipti ruhum, her adımda soldurdun. Solan yanlarım, canlı yanlarıma sekte vurur sanırdım; ben kendimi yeniden doğurdum. Peki sen benden sonra kim oldun?

Zamanın akıp şu oyuntuda biriktiğini kime anlatabilirim? Orada tarihin tüm ruhları birer parça halinde dizili ama yazık ki yan yanayken bile tüm olamıyoruz. Semaya meyleden avuç içleri ışıtmıyor geceyi, biz günahlarımıza hapsolmuşuz. Sancıyoruz karanlığın iki ucunda, gözlerimiz başkalarına değerken hâlâ. Bu evrilmeyecek bir yengi, bizden öteye uzanan yollar bizi hiç etti. Sevgin nereye takıldı da beni bulamadı? Kıyassız her veda yıkardı ama sevgi acıtmamalı. Yolun sonu sevgiye çıkıyorsa, hiçbir adım yormamalı. Dehlizlerden geçiyorum, belki senin kentine geliyorum ama ben bugün dönmeyeceğim yuvama. Visal bir rüya ve ben artık sadece yolları seviyorum. Üstelik bundan sonra kesintiye uğramaz hiçbir kavgam, bu sabah ben de kaybedilecek zerren kalmadı. Bilendi yüreğim, kapısını çalarsan bu kez ikimizi de yok edecek. Ben senin kim olduğunu hiçbir zaman bilemeyeceğim. 

Bizi bunca yıl kandırdılar, biz hiçbir zaman büyük resmin parçası olamamışız. Senin renklerin başka, benim fırça darbelerim yaralı. Sen ve ben karşılıklı duvarda asılı iki ayrı resimiz ve eksik parçamız yok. Zaman akmaya, acı geçmeye hükümlü. Tablolar ahenge gebe, gülüşlerin içini doldurmalıyız.