Zaman tam bir vurgundur.Vurulanlar namına yoklama almaya görsün geç kalanlar ve yetişemeyenler için neredeyse tüm evren ayağa kalkar.Aşk da sanki zamanın sağ koludur.İkisine bir kapılırsan azgın sularında çırpınıp sürüklendiğin bir çağlayan düşün.Su seni alıp ya bir çalı çırpıya emanet eder yada çırpınmaktan vazgeçip yok olup gidersin.
Oysa her şey bu kadar zor olmamalıydı dersin ,bir insanı sevmek için bu denli yorulmanın,yormanın anlamsızlığında anlam bulmaya çalışırsın.Sevgi iyileştirir diye sevdikçe ,hastalanan bir yığın haline gelişlerimize baktıkça belki de dertop olup kalıyor kalplerimiz.
Aslında daha dün kalbimiz elimizde atıyor gibi koşup duruyorduk belki de birbirimize yahut yalpalanmayı koşmak sanıyorduk.Bu inişler çıkışlar, düşüşler,yeniden ayağa kalkmalar aksak yaptı bizi.Arızalı olduk bir nevi, bu yüzdendir belkide severken bile yaraların sağalması yerine kabukları kaşıyıp kanatır olduk.
Şimdi bir yer arıyoruz çoğu kez, ayaklarımız yemyeşil otlar boyunca hiç sızlamadan yol alsın istiyoruz, karşıdan deniz bize kucak açsın, yukarıda masmavi bir gökyüzü bize selam çaksın diliyoruz.Tabiatın sükuneti,tek başınalığın azıcık aşım ağrısız başımı ile hayatın bizi indireceği yere kadar yol almak değil, uzanmak istiyoruz.
Yorgunuz ziyadesiyle,yorduk da tabiatıyla.
Yine de her şeye rağmen sevdik de kendi çapımızda ,kimbilir belki sevilmişizdir de çapımız yettiğince.
Senin gibi kaleminin ifadesi, kurgusu güçlü ve yetenekli birinden bu yorumu almak çok büyük keyif. Teşekkür ederim.🙂