Bir özel gücünüz olsa ve istediğiniz zaman geçmişe gidip, istediğiniz anı yeniden yaşama şansınız olsa ne yapardınız? 

Bir ara verip bu sorunun cevabını düşünmenizi istiyorum çünkü filmin başındayken ve sonuna geldiğimde verdiğim cevaplar çok farklı oldu. Filmin başındayken verdiğim cevap “Hayatımı daha başarılı, daha mutlu yapacak ne varsa onu belirler ve yanlış attığım adımları düzeltirdim.” di. Sonunda verdiğim cevap ise “Yaşadığım tüm anları her şeyiyle, tadına vararak, yaşadığımı hissederek tekrar ve tekrar yaşardım” oldu. Hatta film bittikten sonra bile değişen bu cevabımın detaylarına yazının ilerleyen satırlarında değineceğim.

Yönetmenliğini ve senaristliğini Richard Curtis‘in üstlendiği, başrollerinde ise Domhnall Gleeson ve Rachel McAdams’ın olduğu film, 21 yaşına giren Tim’in, babasının aniden ailenin sadece erkeklerinde olan bir özel gücün, zamanda yolculuğun varlığından bahsetmesi ve yeni bir hayata atılmasıyla başlar.  Tim, herkesten gizlediği yeteneğini ilişkilerine de yeni bir ‘boyut’ getirmesi için kullanmaya başlar ve bu sayede her anını kusursuz ve hiç hata yapmadan geçirmeyi başarır. Ancak filmin ilerleyen dakikalarında hem Tim’de hem de izleyicinin zihninde şu soru belirir: “Hayat her zaman hatasızken mi kusursuzdur yoksa hayatın akışını ve bütünlüğünü sağlayan aslında yaptığımız hatalar mıdır?”

Başrolümüz Tim, zamanda yaptığı tüm yolculuklara rağmen aslında az önce sorduğumuz soruya cevabı buluyor: Hayat yaptığımız hatalara veya doğrulara göre işlemiyor, zaman akmaya, vakit geçmeye devam ediyor. Önemli olan tek bir şey varsa o da her günümüzü sanki yaşadığımız son gün gibi doyasıya yaşamak.

Çünkü ne de olsa;

“Hepimiz hayatımızın her günü birlikte zamanda yolculuk yapıyoruz, bu önemli yolculuğu güzelleştirmek için yapabileceğimiz tek şey elimizden geleni yapmak.”