Ama öylesine mahmur ve uyanmakla meşgulüzdür ki gözlerimizi ovalarken gidip yüzümüze su vurana kadar unuturuz.

Bir gün kendimizle kalırız her hikayenin sonu gibi.

Uzaktan bakarız.Hatta her sabah aynada gördüğümüz kendimize bile... Yüzündeki en ufak ayrıntıyı bile bildiğimiz kendimize hayretle bakarız ilk kez.

Nasıl görmedin?Nasıl anlamadın?

Bilinçaltı kaydeder,saklar.İyi bir gözlemcidir o.

Her şey birdenbire oldu sanırız fakat ne zamandır haykırmaya hazırlanan o gerçekçi aynamızı unuturuz.

Kendimizleyken idare ederiz de çoğu zaman ne zamanki birbirimizin hayatlarına girdik, yaralarımız tanıştı işte o an tanırız kendimizi.

Yahut tanımaya başlarız.Herkes hala biraz masum bir çocuk.

Her anne yahut baba dostane bir düşman biraz...Sevgi her şeyi iyilestirir deniliyor fakat geç kalınmışlığın da bir çaresi pek yok bunu kimseler biliyor mu?Hepimiz her şeyi nasıl da bildiğimizi sanıyoruz ne güzel ve ne çok yanılıyoruz.

Aynayı herkes karşındakine tutuyor, kimsenin kendinden haberi yok.

Olsa bu kadar unuturmuyduk en başta kendimizi sonra hatirlanmaya değer olanları?

İnsan anlam arayışını unutmuş, yolunu şaşırmış bir pusula.

Neresi hakka gider neresi vefaya ,neresi özü neresi yabancı.

Yitirmiş eğriyi doğruyu da vefasız bir yolcu...