Evdeki dağınıklığın üzerine kapıyı çekerek çıkıyorum dışarı yine

Musluk hala damlamaya devam ediyor şıp şıp ayakkabılarımı bağlarken duyabiliyorum

Hiç umrumda değil,evim koca bir okyanusa dönüşse,ben zaten boğuluyorum

Hava dünkünden de sıcak,herkese yetecek kadar güneş var ama benim bir tarafım daima karanlıkta kalıyor

Nereye gideceğimi bilmiyorum ayaklarım bu sefer beni götürmeyecek,dünyaya soruyorum cevap yok

Tepemden bir uçak geçiyor ona soruyorum sesimin ulaşacağını umarak ama o da gideceği yeri biliyor çoktan bana göre bir yeri yok

Yürüyorum kaldırımlar yeni boyanmış,üstüne basmamaya çalışıyorum yine eski rengine geri dönecekler biliyorum hiçbir şey aynı kalmaz

Bende öyle çok değiştim,her şey değişti

Yürümeye devam ediyorum bir planım yok,bir yerim yok

Ayakkabılarım yıpranmış ve yıpranacak her adımımda

Dükkanların önünden geçiyorum içleri o kadar karışık ki en son kaybolmuştum böyle bir dükkanda

Hep böyleydi dışarıdan çok düzenli ama içinden bakılınca bir ip yumağı gibi dolaşık

Tıpkı benim gibi içimde ne karışıklıklar çözülmeyi bekliyor

Hiçbir mevsim bana uymuyor içimde daima fırtınalar kopuyor bir haziran ayında veya tepemde şimşekler çakıyor kara bulutların altında güneş çıkmak için gün sayıyor

Şimdi en sevdiğim kafemin önünden geçiyorum koltukları benim koltuklarımdan daha rahat ve üzerinde saatlerce hayal kurulabilinir

Anılarım canlanıyor burada; kaç kitap bitirdim? kaç sayfa yazı yazdım? yarım kalan sayfalarımın arasına kaç tane peçete sıkıştırdım? 

Kaç defa geçmişimde kaybolup tekrar geri geldim? kaç defa kahvemi sert içtim ve hiç şeker atmadım sayamıyorum 

Çok dar geliyor bu sokaklar artık ruhuma,şehir koskocaman ama bana yetmiyor

Cebime koyuyorum ellerimi her cebimde gittikçe taşan dünyanın yükleri

Aralarından bir sigara çıkarıyorum yakıp ciğerlerime çekiyorum ve tekrar güneşli gökyüzüne doğru üflüyorum

Kaç kişi içindeki tüm sıkıntıyı üfleyip kirletmiştir bu masmavi gökyüzünü?

Yerlerde üzeri basılmış izmaritleri de sayamadım henüz

Belki bir gün sayarım...