Hava karanlıktı, dışarıda sakin bir yerler arıyordum. Ayaklarım beni bahçıvanın beni sevdiğini söylediği ilk yere bir bahçeye götürmüştü. Ağır sigaramı yaktım, asfalta uzandım şapkam ise gözlerimi kapatıyodu. Gözlerim açıkken hiçbirşey göremiyordum. Zifiri karanlık,

seslere dikkat kesildim ama ağır sigaranın etkisiyle birşey duymaz olmuştum bile, işte o sırada ışınlandım evimin eski bodrumuna.

Hisler ve hissizlik.

Aydınlık ve karanlık.

Eğer elman varsa, gerçekleri görebilirsin. Gerçek olan karanlıktır. Aydınlık olmadan önce karanlık vardı. Aydınlık olduğunda o, karanlık olmayandı.

Gerçek olan hissizlikdir. Hisler ise olaya sonradan dahil olanlarır.

Çocukluğumdan beri hissiz olduğumu düşündüren ise insanlardan farklı tepkiler verdiğimden bu tepkilerimi insanların anlamlandıramamasıydı. Fazlaca duymuştum umursamaz olduğumu onlardan hâlbuki benim yaptığım gerçek olandı. Hissizlik. Onlar ise sadece oynuyorlardı, bunu kendileri bile bilmesede. Onun ölümu bana çok doğal gelmiştir, sanki olması gereken bir olay olmuştu bu yüzden diğerlerince umursamaz bulunmuştum."Yaşantımdan ve kendimden memnunum" bunu söylemek herkesin harcı değildir. Bu akşam ölsem memnunluk ve huzur içinde ölürdüm kesinlikle.

Hadi bodruma geri dönelim.

İyilik ve kötülük.

İyilik Tanrı'nın varlığıysa eğer, kötülük de onun yokluğu olacaktır. O halde; hani o heryerdeydi, hep yanımızdaydı? Siz kendinizi Tanrıya sığınacak kadar aciz hissedersiniz ben ise Tanrının yokluğunu yani kötülüğü, gerçek olanı bilip de ona sığınmayı reddeden böylece güçlü olduğu düşünülen aciz bir canavarım.

Bodrumun köşesinden bana doğru yaklaşan, büyük ve sesli bir varlık hissediyorum. Hayır-hayır sadece yanımdan geçen bir arabaymış.

Ne düşünmüştür acaba?

Bu soru bahçıvanın acizliğini hatırlatıyor bana. Benim içinse hiçbir anlam ifade etmeyen, gereksiz bulduğum bir sorudur. Başkalarının düşüncelerini umursamayalı yıllar oluyor. Gerceği anlarken dikkat etmemiz gereken önemli unsurlar nelerdir biliyor musun?

Tanımlar ve sorular doğru olmalı eğer olmazsa işin içinden çıkamaz daha da kötü bir hale getirirsin. Bahçıvan şuan bunu yaşıyor olmalı kendi kendine tavanı izleyip zararı dokunan soruların cevaplarını arıyor.

Onu tanıyor muyum?

Tanımak için bir şeyler yapmalı mıyım?

Peki ne yapılmalı?

Sadece gerçeğe dönemez misin minik bahçıvan? Gerçekler acıdır fakat ondan uzaklaşmamalısın. Yanında kendimi alarm gibi hissediyorum. Seni sürekli gerçeklerle yüzleşmeni sağlayan bir alarm. Ben bilinmezinim hayatında olup biteni anlanlandıracak bir bilinmezlik bu belkide. Bu sadece bir his yani ben gerçek değilim. 

Ağır sigaram bitmişti, ellerim leş gibi kokmuştu bile, asfalta uzanmışken el temizliğimi düşünmek saçma gelebilir tabi bu eller biraz sonra çöpleri karıştırmaya devam edecekti sonuçta.