ölüler de dirilebilirler

yattıkları yerden tırnaklarını geçirerek 

heykel heykel dimdi duran bedenlere

 

benim bir ölüm var

yattığı yerden öyle bir diriliyor ki

tırnaklarını geçirerek içinde beni zapt eden bu bedene

ama yaşayacak kadar dirilemiyor işte

beni yanına yüz üstü seriyor bu toprak kokusu

 

o iki elimizi dolduran samimi yabancılıklar

korkuluk gibi dimdik duran

korkuluk kadar gülünç adamlar

ve kalp atışını dinleyip de uyuduğum günler

onlar senden bıktı sen onlardan

işte insanlar tam da bunlardan ölürler 

bunu bilmiyordum

 

bilseydim alırdım seni

ve boşaltırdım içini tüm güzel köylerin

buğday başakları hep senin boyunun olurdu

ayçiçekleri hep sana bakardı

 

eğer bir gün sıkılırsan ölmekten

hayalimde büyüttüğüm sana çok yakışacak bir hayat var

al senin olsun