Benim pencerem hep gökyüzüne açılır
İlk önce yıldızları görür gözlerim
İlk nefesimi ağaçlardan alırım
Sabah ilk güneşle konuşur,
Geceleri en son yıldızlara veda ederim
Ay ışığı iyi geceler öpücüğü kondurur yanaklarıma
Benim kalbim aydınlıktır hep
Ne zaman ki ışıkları sönse
Karanlıkta kalsam
Yıldızlarla konuşurum
Bir ışık zerresi beklerim
Bir gün ışıklar yanmamak üzere sönecek
O gün
Yıldızlar aydınlatır yolumu
Ağaçlar nefesle doldurur ruhumu
O gün
Kaybolmamak için yine yıldızlardan yardım ister
Ağaçlardan nefes beklerim
Benim köklerim derinlerdedir
Öyle sıkı tutunurum ki toprağa
Ruhum kaybolmaz karanlıklarda
Ama yine de o gün
Çiçeklerle bezeli bir ağaç bulup ordan seslenin bana
Yıldızlardan göz kırpın usulca
Benim gözlerim hep yıldızlarda
Ruhumun kökleri ağaçlardadır
Gözümü ağaçlarda açar
Yıldızlarda kapatırım
En güçlü rüzgarda dahi savrulmam korkma
Ne de olsa
Hiçbir şey güçlü kökleri savuramaz asla
O gün üzüntüyle ruhumu uzaklarda arama
Güneş, ay ve yıldızlar
Ağaçlar ve en güzel çiçekler
Toprağa bağlı tüm kökler
Can verir bana
Güneşte ısın,
Ay ışığında dans et,
Yıldızlara göz kırp,
Bir çiçeği kokla koparmadan,
Ve bir ağaca sarıl sıkıca
Beni unutma
Yorum Bırakın