Benim pencerem hep gökyüzüne açılır

İlk önce yıldızları görür gözlerim

İlk nefesimi ağaçlardan alırım

Sabah ilk güneşle konuşur,

Geceleri en son yıldızlara veda ederim

Ay ışığı iyi geceler öpücüğü kondurur yanaklarıma

Benim kalbim aydınlıktır hep

Ne zaman ki ışıkları sönse

Karanlıkta kalsam

Yıldızlarla konuşurum

Bir ışık zerresi beklerim

Bir gün ışıklar yanmamak üzere sönecek

O gün

Yıldızlar aydınlatır yolumu

Ağaçlar nefesle doldurur ruhumu

O gün

Kaybolmamak için yine yıldızlardan yardım ister

Ağaçlardan nefes beklerim

Benim köklerim derinlerdedir

Öyle sıkı tutunurum ki toprağa

Ruhum kaybolmaz karanlıklarda

Ama yine de o gün

Çiçeklerle bezeli bir ağaç bulup ordan seslenin bana

Yıldızlardan göz kırpın usulca

Benim gözlerim hep yıldızlarda

Ruhumun kökleri ağaçlardadır

Gözümü ağaçlarda açar

Yıldızlarda kapatırım

En güçlü rüzgarda dahi savrulmam korkma

Ne de olsa

Hiçbir şey güçlü kökleri savuramaz asla

O gün üzüntüyle ruhumu uzaklarda arama

Güneş, ay ve yıldızlar

Ağaçlar ve en güzel çiçekler

Toprağa bağlı tüm kökler

Can verir bana

Güneşte ısın,

Ay ışığında dans et,

Yıldızlara göz kırp,

Bir çiçeği kokla koparmadan,

Ve bir ağaca sarıl sıkıca

Beni unutma