Ağır adımlarla yürüyorum.         Duraksamak ve düşmek de dahil adımlara.  
Kitlesel bir geri dönüşümün mecburi atıklarını andırıyor bazı yüzler,sesler..    Fark ediyorum en çok yaralanan yerimi tekrar.
Sonra tekrar..                                      Zamanı bitirmek istiyorum.
Geçiyor mecburi.                                  
Kalan yanlarıma bakıyorum.
Delik deşik.                                
Sarmıyorum, belli etmiyorum da.        
Koca bir boşlukla yürüyorum.    
Başlamaya en müsait olmayan yerinden başlıyorum güne.  
Adımlarım kalkanlaşıyor.                        İçime dönüyorum yeniden.                Hangisi daha zor bilmiyorum.            İçinden  çıkması güç sorularda duraksıyorum.                                  Cevapları aramıyorum.             Bulamıyorum da.                                  Sessiz ve sakin bir yerimdeyim.             Beni gömdüğün yerde.                                       Başka bir boşluk?..