Tarifi zor bir zamandı. Düz bir çizgide eriyordu zaman. Arkama dönüp bakamadım. Baktığım yerler bulanık. Gideceğim yere hakim olamıyor,geldiğim yerde fazla kalamıyordum. Nereye ait değilsem sistematik bir biçimde orada bulunuyordum. Yalpalnmış bir kararlılıkla yürüyor, kimseyi düşünmüyor, geride hiçbir iz bırakmıyordum. 

-ellerimi alabilirsin canım yanmaz

-bunca zamandır neredeydin?

Her biri endişe renginde tıka basa umutlarla doldurdum içimi. Isırgan bir eskimenin parmak uçlarından girerek tüm bedenime zehirli yayılışını izliyordum bir öğle vakti. Eskimek önü alınamaz bir biçimde arkalı önlü eksilmekti belki.Bir gün eskirken sarsıcı bir şekilde farketti birşeyi.  Önüne baktı, bir süre önünü göremedi..