Acıdan beslenen, melankolik şairimiz
Ümit Yaşar Oğuzcan...
Küçüklüğünden beri birçok hüzünlü olaylarla ve hastalıklarla mücadele etmiştir ve bu olaylar yüzünden dış dünyadan kopmuş, içine kapanmıştır.
Hayatı boyunca 24 kez intihar girişiminde bulunduğu söylenir fakat kendisi bu rakamın sadece 3 olduğunu iddia etmiştir. Şair olan babası Lütfi Oğuzcan oğlunun ilk intihar denemesinden sonra şu şiiri kaleme almıştır:
"Bak! Dünya ne güzel bu sitem niye
Ettim ben adımı sana hediye
Mutluyum ey oğul babanım diye
Çarptırma hicvinle cezaya beni.''
Ailesi evlenmesinin ona iyi geleceğini düşünüp onu görücü usulü evlendirmişlerdir. Fakat ne evlenmesi ne de oğlu Vedat'ın dünyaya gelmesi onu hayata bağlamıştır. Ümit Yaşar Oğuzcan oğlu Vedat büyüyene kadar pek çok intihar girişiminde bulunmuştur. Ancak bir türlü başarılı olamamıştır. Bu durum ailenin huzurunu iyice kaçırmıştır. Vedat bu durumlardan, babasının ruh halinden çok etkilenmiş ve melankolik bir yapıya bürünmüştür. Kim bilir? Belki içten içe babasına kinlendi ve ona bir şeyleri kanıtlamak istedi...
17 yaşında Vedat daha fazla dayanamadı ve Galata Kulesinden kendini ölümün kollarına bıraktı. Babasının 24 başarısız intihar girişimine karşın o bir kerede başarmıştı. Ölmüştü. Elinde ölümünü en çarpıcı yapan şu not vardı:
"Baba öyle intihar edilmez, böyle edilir."
Ümit Yaşar Oğuzcan bu acıyla oğluna Galata Kulesi adlı şiiri yazdı.
"6 Haziran 1973
Pırıl pırıl bir yaz günüydü
Aydınlıktı, güzeldi dünya
Bir adam düştü o gün Galata Kulesi’nden
Kendini bir anda bıraktı boşluğa
Ömrünün baharında
Bütün umutlarıyla birlikte
Paramparça oldu
Bir adam benim oğlumdu...
Gencecikti Vedat
Işıl ışıldı gözleri
İçi
Bütün insanlar için sevgiyle doluydu
Çıktı apansız o dönülmez yolculuğa
Kendini bir anda bıraktı boşluğa
Söndü güneş, karardı yeryüzü bütün
Zaman durdu
Bir adam düştü Galata Kulesi’nden
Bu adam benim oğlumdu
“Açarken ufkunda güller alevden”
Çıktı, her günkü gibi gülerek evden
Kimseye belli etmedi içindeki yangını
Yürüdü, kendinden emin
Sonsuzluğa doğru
Galata Kulesi’nde bekliyordu ecel
Bir fincan kahve, bir kadeh konyak
Ölüm yolcusunun son arzusu buydu
Bir adam düştü Galata Kulesi’nden
Bu adam benim oğlumdu
Küçüktü bir zaman
Kucağıma alır ninniler söylerdim ona
“Uyu oğlum, uyu oğlum, ninni”
Bir daha uyanmamak üzere uyudu Vedat
6 Haziran 1973
Galata Kulesi’nden bir adam attı kendini
Bu nankör insanlara
Bu kalleş dünyaya inat
Şimdi yine bir ninni söylüyorum ona
“Uyan oğlum, uyan oğlum, uyan Vedat”...
~Ümit Yaşar Oğuzcan
Yorum Bırakın