Yaşam dediğimiz deneyimin içinde herkesin mutlaka acıları vardır. En mutlusunun, maddi manevi bir sıkıntısı olmayanın bile varoluşsal sıkıntıları vardır. İnsanlara baktığımda en azından bir ortak derdi paylaşan kişiler olduğumuzu hatırlayarak bakmaya çalışıyorum onlara. Kötü önyargılara boğmak yerine acısını tahmin etmeye çalışıyorum. Daha nahif yaklaşmaya,  bu acı dolu yerde insanların bu nahifliği hak ettiğine inanıyorum. Aklımdan kötü bir şeyler geçirecek olduğum zaman durup bunları düşünüyorum. Hoşuma gitmeyen tavırlar sergileyen bir insana bakıp neden bunu yaptığını, bunu yapma sebebinin altında yatan acıyı sorguluyorum gizlice, gözlerinin içi gülen birini görünce de sorguluyorum acaba hangi acılar gizli ardında diye. Bu kadar güzel gülen biri ardında nasıl acılar bırakmıştır, belki deli divane aşık olmuş, belki en sevdiğini kaybetmiş, belki de hiç acıyı tatmadan sadece insan olmanın acısıyla uyanmıştır her gün. Ama elbet ruhunu acıtan bir şeyler vardır. İnsan olmayı öyle derinden hissediyorum ki herkese önce onlar olup sonra bakıyorum. Elbette hepimiz, insanları derinden tanımadan görebildiğimiz kadarıyla bazı yargılara varıyoruz. Ama bunlardan sonra en azından bu nahifliği herkes birbirine gösterebilse hem kendi kalbine hem de karşısındakine iyilik yapmış olurdu, belki de dünya daha farklı bir yer olurdu. Kötü duygulara kapılan her insan bunları düşünerek kendine sık sık hatırlatmalı. Aynı yerdeyiz, aynı bilinmezde benzer ya da farklı acılara,  sıkıntılara sahibiz belki ama işin özünde hepimiz insan olmanın ve bu deneyimde hayatta kalmanın derdindeyiz. Bunu hatırlayın ve hatırlatın kendinize. Daha az pişmanlıkla daha huzurlu bir hayat süreceğinize, bu nahifliğin kalbinizi ısıtıp ruhunuzu dinlendireceğine eminim. Sevgiyle var olun.